Και, προπαντός, μην κοιτάζεις πίσω.
Το βλέμμα του ανιψιού σου μονάχα,
το γέλιο
τις μισές λέξεις.
Τα βλέμματα των ανθρώπων, ναι
και τα γέλια
να διαβάζεις.
Την κουπαστή από ένα πλοίο που ταξιδεύει
χάϊδεψε με το χέρι σου
και κράτα το αλάτι στην παλάμη
τα δάχτυλα ανοιχτά
να περνά ανάμεσά τους ο αέρας.
Και τα μαλλιά
λύσε
ν' ανεμίζουν όπως τα κομμένα σκοινιά.
Με μισόκλειστα μάτια κοίτα τον ήλιο και
αφέσου να υπάρχεις.
Ούτε παρελθόν
ούτε παρόν
ούτε σκέψεις.
Μονάχη σου χαρούμενη
να γεμίζεις τον εαυτό σου με ανάσες.
Κι έτσι θα δεις
πως θα ξεκινήσεις ξανά να ανεμίζεις
να αρμενίζεις
στον κόσμο.

(Στην Β.Φ.)

Θ. Σίδερης, 31/05/2012