14/10/2015

14/10/2015

- Πόσον καιρό έχεις να με ντύσεις με λέξεις;

- Πολύ.

(του χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο και χαμογελά)

- Γιατί;

- Δεν τις χρειαζόσουν.

(απορημένη)

- Γιατί;

- Ήταν καλοκαίρι. Χάζευα τις γάμπες σου...τα μπράτσα...τις μικρές ατέλειες στο δέρμα σου...ήθελα να σε βλέπω...δεν σε χόρταινα....

(χαμογελά ξανά) 
- Γιατί;
- Επειδή σε χάζευα...επειδή θύμωνα και θύμωνες...επειδή ένοιωθα πως είμαι ικανός μόνο για λέξεις κι εσύ δεν τις χρειαζόσουν.

(σκυθρωπιάζει)

-Γιατί;

- Επειδή κάθε μέρα μου είναι μια αρχή, και κάθε νύχτα είμαι φτασμένος. Επειδή κάθε πρωί αρχίζω ξανά και κάθε βράδυ χτίζω.

- Και γι' αυτό δεν με τάιζες με λέξεις; Γι' αυτό δεν με έντυνες;

(Σωπαίνει)
- ...

- Και τώρα γιατί δεν μιλάς;

- Γιατί γράφω...

Μα για λίγες στιγμές δεν μπορούσε να γράψει,

τι δυνάμωσε πολύ το φως στο δωμάτιο....

Θ. Σίδερης, 14/10/2015