Πρόταση

Σαν μετέωρο μες στο νερό

σώμα αδρανές, ούτε βαρύτερο
ούτε ελαφρύτερο
παρά μόνο αδρανές
έτσι να βλέπεις τον εαυτό σου
να μπαίνεις σιγά σιγά στο λαγούμι μέσα σου
και σκάβοντας να βρίσκεις τα κρυμμένα
θησαυρούς από διαμάντια και κομμάτια χρυσό
και άνθρακες θαμμένους στα πετρώματα
(μη τους νομίζεις άχρηστους).
Κάρβουνα από παλιές φωτιές
μισοκαμμένα ξύλα
αποφάγια και σκουπίδια που κάποτε είπες
«Θα τα πετάξω.»
αλλά έπειτα προχώρησες και τ' άφησες πίσω.
Σαν μετέωρο μέσα στο νερό
σώμα αδρανές στη σιωπή
έτσι να φέρεις τον εαυτό σου, σ' αυτήν την κατάσταση.
Να μην το βαρυέσαι.
Ξέρεις πόσες αντάρες και κεραυνούς,
θύελλες και τέρατα
και βαθιά πηγάδια
κρύβει η σιωπή;
Κι όταν πια φωτίσεις όλο το σπήλαιο
εκείνο το ορυχείο που σκάβεις λίγο λίγο μέσα σου
-θυμήσου τα λόγια μου-
θα δεις (ξαφνικά συνήθως) πως είναι
πεδιάδα ηλιόλουστη την Άνοιξη
γεμάτη φως και χρώματα και μυρωδιές
και κατάνυξη.


Θ. Σίδερης, 03/04/2012