Σε έναν τόπο
που στολίζουμε τους τάφους με
ψεύτικα λουλούδια
(τα φυσικά μαραίνονται γρήγορα)
γλάστρες με πρασινάδες
λευκά χαλίκια να αστράφτουν στον ήλιο
τί περιμένεις;
Σε έναν τόπο που
πλακώνουμε τους τάφους με
πλάκες από μάρμαρο
με χάλκινους κρίκους
(κάποιος βέβαια
θα χρειαστεί να τους σηκώσει
για να βάλει μέσα τον επόμενο)
τί ελπίδα υπάρχει;
Ξεχάσαμε τους απλούς σταυρούς
ξύλο ή μάρμαρο
το χώμα
που τώρα πια μόνο στους ξεχασμένους υπάρχει.
Πάλι καλά που τα Σάββατα
μυρίζει κανείς ακόμη το λιβάνι
βλέπει αναμμένα καντήλια.
Αυτά
-θυμήσου το-
αυτά θα ανάψουν πάλι τη φλόγα,
είτε αναμμένα
είτε σβηστά.

Θ. Σίδερης, 30/06 και 01/07/2012