Ξέρεις
με κοροϊδεύουν
με λεν «τυφλοπόντικα».
Πως χάνομαι, λένε, για μέρες
ολόκληρες
πως δεν δίνω σημεία ζωής.
Τις νύχτες δεν με βρίσκουν.
Με λένε τυφλοπόντικα.
Πως κάπου, λένε, πηγαίνω
και κρύβομαι.
Και, ξέρεις,
το χαίρομαι.
Το χώμα μου είναι το σώμα σου.
Αυτό σκάβω.

Θ. Σίδερης, 17/01/2013