Κάθε πρωΐ που κίναγα να πάω στη δουλειά...

...έσπαγαν τα νεύρα μου!

 Πρώτα απ' όλα, μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Μόνος σου. Μόνος σου πας, μόνος σου έρχεσαι. Κι αν καμμιά φορά συμβεί να 'χεις κάποιον δίπλα σου, συνήθως είναι στην μούγκα. Ή τσακώνεσαι. Και λες "Καλύτερα μόνος μου". Δεν είναι το μοίρασμα του κόστους της βενζίνης. Οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ αυτό το κόλλημα. Είναι το να λες μια κουβέντα, και το να αποφύγεις τη σκέψη "Κρίμα να παίρνω το αυτοκίνητο μόνο για ένα άτομο".

Παρένθεση: "Πάρε λεωφορείο", θα πείτε. Κι απαντώ: Έλα να ζήσεις ένα μήνα στην Πάτρα και να χρησιμοποιείς τις αστικές συγκοινωνίες, και θα δεις ότι το κόστος (τώρα πια) και η ταλαιπωρία, σε κάνουν να λες "Όχι μονάχα μόνος με αυτοκίνητο, αλλά και μόνος με φορτηγό πάω, προκειμένου να αποφύγω αυτό το πράγμα". Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε η Πάτρα έχει γεμίσει με αυτοκίνητα, τα οποία δυσχεραίνουν τις ούτως ή άλλως γελοίες συγκοινωνίες. Κλείνει η παρένθεση.

 Δεύτερον, είναι η επιλογή διαδρομής. Έρχεται ένα συγκεκριμένο σημείο, που πρέπει να επιλέξεις. Πάω απο 'δω, ή πάω απο 'κει; Το μποτιλιάρισμα σε κάθε μια από αυτές θα μπορούσε να εκφραστεί με το γράφημα της εφαπτομένης. Ξεκινά να γεμίζει σιγά σιγά με αυτοκίνητα, γίνεται ένα μποτιλιάρισμα γερό, και μετά εξαφανίζονται όλα. Για τη μία από αυτές, δεν μπορώ να προβλέψω. Για την άλλη, απλά βλέπω αν τα αυτοκίνητα μπροστά μου φεύγουν εύκολα ή όχι. Αλλά στο τέλος, το μπάχαλο δεν το αποφεύγω.

 Τρίτον, η ευγένεια. Καλά, εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι και το καλό μου σημείο. Μπινελικώνω αβέρτα. Ειδικά όταν κάποιος στρίβει χωρίς φλας (μιλάω κι εγώ που ξεκινώ με τα αλάρμ), στους ταξιτζήδες ("Εγώ είμαι επαγγελματίας, πάω για το μεροκάματο". Ναι, ενώ εγώ πάω για ψώνια και καφέ), και σε άλλους έξυπνους που θεωρούν πως κάτι κάνουν αν μπουν μπροστά σου. Εκείνο που με εξοργίζει, είναι όταν παραχωρώ προτεραιότητα σε κάποιον, και δεν χαιρετά. Σήκωσε λίγο το χέρι σου, κάνε ένα κοφτό κορνάρισμα, κάνε ένα σινιάλο με τα φώτα στην τελική. Οι περισσότεροι το κάνουν. Κάποιοι όχι. ΕΚΕΙΝΕΣ που σπάνια το κάνουν, είναι οι γυναίκες. Λες και κουβαλούν ακόμα την περηφάνια που, επιτέλους, οδηγούν. Ένα κόμπλεξ αρρωστημένης ανωτερότητας (ή κατωτερότητας) από τα χρόνια του 1950. Στις σπάνιες περιπτώσεις που μια γυναίκα μου παραχωρήσει προτεραιότητα (Ω ναι! Συμβαίνει!) χαιρετώ όχι μόνο με νεύμα, αλλά και με χαμόγελο. Αν το κάνατε κι εσείς, κυρίες μου, ίσως να φτιάχνατε τη μέρα ενός μοναχικού οδηγού που πήρε την "Ντόλυ" του για να πάει τον δρόμο του.

 Αν και έχω μιλήσει κι εγώ (ελάχιστες φορές) στο κινητό την ώρα που οδηγάω, νοιώθω απέχθεια για όσους το κάνουν. Τυπάς με το κινητό στο χέρι να σε προσπερνάει ή να στρίβει στη διασταύρωση που περιμένεις. Και να λες, "Τώρα θα μου φάει το φανάρι". Έχω πετύχει κυρία με SUV να το κάνει, και μέχρι να στρίψει χωρίς να βρει πάνω μου, έριχνα τα μπινελίκια μου. Άλλοι τυπάδες με μηχανάκι, χωρίς κράνος, με το κινητό στο ένα χέρι και το άλλο στο τιμόνι. Κι αν πέσει πάνω σου, άντε να βγάλεις άκρη.

 Κι εδώ περνάμε στα δίκυκλα. Οδηγώ δίκυκλο. Έχω πάει στη δουλειά και με ποδήλατο. Άρα, σέβομαι τους δικυκλιστές, Και τους ποδηλάτες. Κρατώντας αποστάσεις, περιμένοντας πίσω τους μέχρι να βρω την ευκαιρία να προσπεράσω, προσπερνώντας τους αφήνοντας όση περισσότερη απόσταση μπορώ. Αλλά ρε μάστορα, όταν χώνεσαι μπροστά μου με κοφτό στρίψιμο ενώ πορεύομαι κανονικά, όταν δεν φοράς κράνος, κι όταν νομίζεις ότι το σκούτερ σου σε έκανε Valentino Rossi, κι ότι ο δρόμος είναι πίστα, πας γυρεύοντας. Στην τελική, αν όντως νομίζεις ότι έτσι είναι, φόρα το κράνος σου! Κι εσείς, κυρίες, δεν σας χαλάει τη μόστρα το κράνος. Αντίθετα, σας κάνει γλυκύτατες. Ξέρετε τι κόπος είναι να πηγαίνω σιγά και προσεκτικά για να προλάβω να δω τα προσωπάκια σας όταν το φοράτε;

 Και περνάμε στην τελευταία κατηγορία. Τους πεζούς. Ή μήπως πρέπει να τους λέω πεσσούς, όπως στο σκάκι; Πάνε για θυσία! Εντάξει, όλοι έχουμε περάσει τρέχοντας, όταν μόλις έχει ανάψει το κόκκινο για μας (αλλά όχι ακόμη για τα οχήματα), όλοι έχουμε περάσει από τον δρόμο και όχι από τις διαβάσεις, αλλά τουλάχιστον κοιτάγαμε δεξιά και αριστερά! Τώρα κοιτάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση ή βάζουν το κεφάλι κάτω και περνάνε! Σε βλέπουν ότι έρχεσαι, αλλά θεωρούν δεδομένο ότι θα σταματήσεις! Και καλά οι γιαγιάδες ή οι παππούδες, αυτοί δεν μπορούν να περπατήσουν γρήγορα. Αλλά κάτι τυπάδες και κάτι κυράτσες; Καλά να έχεις παιδί, αλλά όταν είσαι μόνος σου;

 Και περνάω στον διδακτισμό: Ήμασταν που ήμασταν εγωϊστές, τώρα η κρίση μας έκανε μελαγχολικούς, απρόσεκτους, αφού ο καθένας σκέφτεται τα δικά του. Κι αν δεν ξυπνήσουμε έγκαιρα, "παίζει" καμμιά μέρα να γίνει κανά ατυχηματάκι, και να ξυπνήσουμε σακατεμένοι. Ή να μην ξυπνήσουμε καθόλου.