Γύρω γύρω όλοι, απ' τη χοληστερόλη...

  Η επάνοδος μετά τις γιορτινές μέρες, συνοδεύεται πάντα με ερωτήσεις περί φαγητού. Το γιατί, δεν το ξέρω.

 Μετά το Πάσχα (καλή ώρα), οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με το πόσο αρνί έφαγες, αν σούβλισες, αν είχες κοκορέτσι κλπ. Δορυφορικές ερωτήσεις όπως αν ήσουν στο χωριό ή αν ήσασταν πολλά άτομα, σχετίζονται μάλλον με την ποιότητα του φαγητού και την απόλαυση των γευμάτων. Παραδόξως, όσο πιο πολλά άτομα, τόσο πιο καλά. Κι ας πέφτει λίγο μικρότερη μερίδα. Ποιότητα-ποσότητα, σημειώσατε 1. Τα κουλούρια, το τσουρέκι και τα αυγά, είναι κομπάρσοι. Δεν συμμετέχουν στις ερωτήσεις. Αποτελούν μέρος της γενικότερης εικόνας.

 Τα Χριστούγεννα, ισχύει κάτι παρόμοιο. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, γαλοπούλες. Γυρίζεις στη δουλειά μετά την άδεια, και δεν μετράς στιγμές γαλήνης (αυτές είναι τόσο πολύτιμες που δεν τις μοιράζεσαι), αλλά μπουκιές.

 Μετά το καλοκαίρι το ίδιο. Ειδικά αν είσαι πιτσιρικάς. Έχεις βάλει από τον Μάη τον αυτόματο μετρητή σε παγωτά και μπάνια.

 Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η «όμορφη», αλλά κοινή πια, πλευρά του τί φάγαμε και τί ήπιαμε. Η ενηλικίωση, ο σημερινός τρόπος ζωής και...οι φαρμακοβιομηχανίες (μα πως τα συνδυάζω έτσι!) είχαν δεν είχαν μας το χάλασαν το πάρτυ.

 Μπουκιά και χοληστερόλη. Δαγκωματιά και τριγλυκερίδια. Γουλιά και σάκχαρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και μετά...δίαιτες. Είτε για την υγεία σου (λογικό), είτε για την εμφάνισή σου. Πλησιάζει καλοκαίρι και πώς θα βγεις στην παραλία; Ε; Αυτό δεν είναι φαγοπότι. Είναι εισαγωγή σε ενοχικό σύνδρομο.
 Και εδώ εγείρω την ένστασή μου. Ναι ρε! Χοληστερόλη! Και τριγλυκερίδια και απ' όλα! Τις μέρες που πρέπει να φάω κρέας, θα φάω! Αρκεί να έχω, πρώτα ο Θεός, την υγεία μου, φαΐ στο τραπέζι μου και...παρέα! Γιατί μόνος δεν έχει γούστο.
 Θα φάω κρέας και γλυκά τη μέρα της γιορτής που, κατά παράδοση, «πρέπει». Και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη μη σου πω. Και μετά θα φάω λαχανόπιττα. Ή χόρτα. Ή φασόλια. Ή φακές. Ή οτιδήποτε άλλο θα φέρει τον οργανισμό μου σε ισορροπία.
 Χωρίς ενοχή. Με γνώση και μέτρο και απόλαυση. Δίχως να με νοιάζει αν πετάξω λίγο προικίλι (προσωπικά δεν έχω, και, σας παρακαλώ, μη βρίζετε), και χωρίς να με νοιάζει αν η κοπελιά που μ' αρέσει κάνει λίγα ψωμάκια. Ε, και; Αυτήν θα πάρω αγκαλιά, όχι την τηλεόραση! Θα «ξεσκιστώ» στη μάσα και τα γλυκά, όπως θα κάνω το ίδιο και στα χόρτα, τα φασόλια, τα γεμιστά, τα φρούτα. Επειδή είμαι άνθρωπος. Με πάθη και απολαύσεις. Και με συναίσθηση. Κι όχι κουρδισμένη μηχανή να μου μετράνε συνέχεια τα επίπεδα λίπους. Δεν θα βουλώσω τις αρτηρίες μου με υπερβολές, αλλά δεν θα τις αφήσω και αλάδωτες σαν τις ξερακιανές και τους ξενέρωτους που μου προβάλλουν στις οθόνες.
 Γύρω γύρω όλοι, λοιπόν, απ' τη χοληστερόλη. Γιατί ο μόνος τρόπος να την «ελέγξουμε», και όλα όσα εκφράζονται μέσω αυτής, είναι να τη δούμε κάπως χαλαρά. Και όχι με πανικό. Αλλιώς δεν θα απολαύσουμε ούτε την κραιπάλη, ούτε την επάνοδο στα φυσιολογικά επίπεδα. Όλα θα είναι καταπίεση.
 Και δεν αντέχεται η ρημάδα.