Γκρίζες, Φθινοπωρινές ημέρες...

Μικραίνει η μέρα...τώρα πια όταν ξυπνάς το πρωί, είναι ακόμη σκοτάδι.
Ησυχία....καφές...τσιγάρο...σκέψεις...υποχρεώσεις...το πρόσωπό της...η απουσία του κορμιού στο κρεββάτι σου...σύντομα...σύντομα;...ποτέ;...δύσκολος τούτος ο μήνας...πώς τα έκανα έτσι...ετοιμάζεσαι...

Κοιτάς το φως που ρίχνει το ξημέρωμα...τούτο το περίεργο γαλάζιο που σπάει το σκοτάδι...σε διαλύει το χάδι;...έτσι κι εδώ...ένα χάδι από φως που, όταν αγγίξει το σκοτάδι, το διαλύει...

Σώματα...

Στο δρόμο για τη δουλειά...να 'τανε λέει το αυτοκίνητο από σύννεφο κι εσύ να 'σουν αποδομημένος...εκατομμύρια μικρά κομμάτια...και να σηκωνόσουν λέει ξαφνικά, και να πετούσες πάνω από όλα...κι έπειtα να χάνονταν, και αυτοκίνητο και δρόμοι και σκέψεις και όλα...και να πετούσες πάνω από θάλασσα...γρήγορα...και να βουτούσες...δροσιά και ζωή...ή να πετούσες πάνω από τη γη τούτη...από κάμπους και πλαγιές και δέντρα...

Γυρίζεις πίσω...είσαι εδώ...είσαι τώρα...και μπροστά είναι βουνό και σκοτάδι...κι εσύ αισθάνεσαι δυνατός...επειδή είναι ο μόνος δρόμος... κι επειδή έχεις κάτι που λέγεται εαυτός...και φοράς κι έναν σταυρό στο λαιμό σου...