Τώρα κατάλαβα
γιατί σου αρέσει τούτη η εποχή
το Φθινόπωρο.
Πρώτα απ' όλα
είναι ο αέρας.
Παρασέρνει μικρά κλαράκια, ξεραμμένα φύλλα
σβώλους μικρούς από
χώμα και σκόνη
στεγνώνει δάκρυα

-δεν τα σβήνει˙ σβήνουν τα δάκρυα;

Κάποια σβήνουν, λες...-

φέρνει στο πρόσωπο

στα μάτια

μια αίσθηση φρέσκου

καινούριου.

Έπειτα, είναι η βροχή.

Ξεπλένει ό,τι απέμεινε

από περασμένες μέρες

ό,τι δεν μπόρεσε να πάρει το αεράκι

σχηματίζει ρυάκια

βλέπεις

μέσα τους να κυλούν κομματάκια από λάσπη και

στιγμές που πρέπει να φύγουν.

Και, τέλος,

είναι η παγωνιά

(και το χιόνι που έρχεται αργότερα).

Τούτη η ψυχρή κουβέρτα που φυλάει

άθικτους τους σπόρους της δεδομένης στιγμής

τους τρέφει με σκέψεις, με εικόνες και ήχους

με γνώσεις

πελώρια δέντρα συμπυκνωμένα

δάση ολόκληρα μέσα σου

και πέλαγα.

Ξέρω γιατί σου αρέσει τούτη η εποχή.

Είναι οι μέρες που αλλάζεις τον χάρτη σου.

Θ. Σίδερης 30/10/2012