Διαλύτης

Κι όπως προχωρούσε
σ' εκείνα τα μονοπάτια που
ακούγονταν άλλοτε ψίθυροι
άλλοτε ουρλιαχτά από τον φόβο του κενού
ήχοι από κεφάλια που χτυπούσαν σε τοίχους
κραυγές και μουρμουρητά από ιδρωμένες λαγόνες
κι όπως περπατούσε
σ' εκείνους τους δρόμους
που μέρα-νύχτα έκαιγε η άσφαλτος
και κάπου κάπου ξεχνούσε κι ο ίδιος ν' ανασάνει
τότε ξεκίνησε να τρέχει.
Στην αρχή ρυθμικά
έπειτα όσο πιο γρήγορα μπορούσε
ουρλιάζοντας
ανάσα
ξανά ουρλιαχτό
μόνο μπροστά
τα χέρια ανοιχτά και τεντωμένα.
Στα ίδια μονοπάτια
στους ίδιους δρόμους
ανάδευε τώρα με τα χέρια του το σκοτάδι
και κάπου κάπου στ' ακροδάχτυλα
ξεκινούσε να αστράφτει το φως.

Θ. Σίδερης 10/07/2011

Πρωϊνό Ιουλίου...

Δεν είσαι εδώ...λάθος ιδρώτας ποτίζει τα σεντόνια μου, το στόρι κλειστό, τάχα να μη με ξυπνάει το πρωΐ, χάνω το φως, χάνω το φως, την ομορφιά της μέρας, πού πήγαν οι μέρες μου;, κι όμως, στη σκόνη και στον πανικό η μέρα φέρνει χαμόγελα...μακάρι να περάσουν και στο Φθινόπωρο, μακάρι...δεν είσαι εδώ...πού είσαι;...τί σημασία έχει πού είμαι;, δεν είμαι εκεί, δεν θέλω να είμαι...πλένομαι, ντύνομαι...φρέσκος αέρας στο παπί, δεν θέλω πια το αυτοκίνητο...ήχοι, θόρυβοι, θα πάω απο την παραλία, η άκρη του ματιού μου χαϊδεύει την μαρίνα, τα δέντρα, πόσο ακόμη δικά μας;, η πολιτική μας πνίγει το συναίσθημα, όλα κουβάρι...δεν είσαι εδώ...κι εγώ μεθάω μόνος με τα αρώματα...και μόνος πρέπει να αρχίσω να χτίζω...