Ξέρεις
με κοροϊδεύουν
με λεν «τυφλοπόντικα».
Πως χάνομαι, λένε, για μέρες
ολόκληρες
πως δεν δίνω σημεία ζωής.
Τις νύχτες δεν με βρίσκουν.
Με λένε τυφλοπόντικα.
Πως κάπου, λένε, πηγαίνω
και κρύβομαι.
Και, ξέρεις,
το χαίρομαι.
Το χώμα μου είναι το σώμα σου.
Αυτό σκάβω.

Θ. Σίδερης, 17/01/2013

Κάτι μήνες τώρα
ένοιωθα πόνους στην πλάτη μου
στη ραχοκοκκαλιά, στα πλευρά, στους ώμους.
Είπα
«Πάει, γέρασα».

Περίμενα

να αρχίσω να πιάνομαι

να μην μπορώ να κουνηθώ.

Κάπου κάπου

καιγόμουν.

Χτες, μετά το μπάνιο

ένοιωσα πάλι κάτι στο σημείο

έστρεψα το βλέμμα όσο μπορούσα

στον καθρέφτη

να δω την πλάτη μου.

Ξέρεις κάτι;

Βγάζω φτερά!

Θ. Σίδερης, 10-11/01/2013

Λοιπόν σήμερα
ξεκίνησα να αναδεύω τον αέρα με
τα ακροδάχτυλα,
έτσι τυχαία.
Σκασμένα τα χέρια μου από το κρύο
κι ένας ήλιος -με δόντια που λένε- να με κοιτάζει.
Κι εγώ
σκάλιζα στον αιθέρα
τυχαίες νόμιζα γραμμές
και καμπύλες
γράμματα από αλφάβητα που έμαθα
στην πορεία της ζωής μου.
Τελικά, ξέρεις τι σχηματίστηκε μπροστά μου;
Το σώμα σου
και πάνω σου ήταν γραμμένο το όνομά μου.

Θ. Σίδερης, 10/01/2013

Τρία χάδια
========

Τα πρωϊνά με τον καφέ, τα χέρια σου χαϊδεύω.
Τα χέρια σου που ετοίμασαν τις γεύσεις της ημέρας
και που τις νύχτες τους περνούν χαϊδεύοντας το τέρας
που χρόνια κρύβω μέσα μου και που το κοροϊδεύω.

Τα μεσημέρια που ηρεμώ, τα χείλη σου χαϊδεύω.
Χείλη που πότε με φιλούν και πότε μου φωνάζουν
αυτά που με παρακαλούν, κι άλλοτε με διατάζουν
κι εγώ που πάντα τα αδικώ, και πάντα τα πιστεύω.

Κι είναι ένα χάδι που βαθιά με κάνει να ημερεύω
ένα άγγιγμα που έγινε το πιο πολύ δικό μου.

Τις νύχτες μες στον έρωτα τα μάτια σου χαϊδεύω
τα μάτια σου που αγάπησαν το άσχημο πρόσωπό μου.

Θ. Σίδερης, 03/01/2013