Κι εκεί που
ήμασταν
βυθισμένοι σ' εκείνη την παράξενη θλίψη
(δεν υπήρχαν, βλέπεις, καθρέφτες,
δεν παίρναμε χαμπάρι βλέποντας
ο ένας το αίμα στο στόμα
στα χέρια του άλλου)
συννεφιά γύρω και
θαμπά τα χρώματα
το χώμα ξερό και
τα δέντρα κίτρινα ακόμη και την Άνοιξη,
σαν να ήρθαμε ξαφνικά σε συναίσθηση.
Κάποιοι
εκείνοι που από την αρχή είχαν το θάρρος
να τους βαραίνει τα γόνατα
και τις πλάτες
μας έπιασαν απαλά από τους ώμους.
Πήραν νερό
μας έπλυναν τα στόματα
τα πρόσωπα
κάποιοι μας συνόδεψαν στα σπίτια μας.
Έβγαινε το μίσος
μαύρος καπνός
δύσοσμος
από τις καμινάδες.
Εκεί που
όλα γύρω ήταν
ένα κιτρινισμένο
χολιασμένο τοπίο
κι ας μην ήμασταν έτοιμοι ακόμη εμείς
άρχισαν τα σήμαντρα να σημαίνουν Ανάσταση

Θ. Σίδερης, 20/06/2012

(Δυο κάρβουνα στο θυμιατό
και δυο κουκιά λιβάνι
κι ένας σταυρός από καπνιά
στ' ανώφλι της πατρίδας

                    Γ. Ρίτσος, «Αυγή»)

Ερωτεύτηκε τη θάλασσα....

Ερωτεύτηκε τη θάλασσα....
=====================

Ήταν κάποτε
κάπου (εδώ, σε μας, να πω την αλήθεια)
ένας άντρας
που
(άκου να δεις τώρα)
τόσο πολύ ερωτεύτηκε τη θάλασσα
που τη δάγκωνε.
Έμπαινε μέσα της
ανάδευε τον βυθό
έψαχνε
φύκια και κοράλλια
της έπαιρνε
τα σκουπίδια που άλλοι άφηναν μέσα της για χρόνια.
Κολυμπούσε γαλήνιος
εκείνη τον τύλιγε
κι εκείνος αναμόχλευε τις σκέψεις του
τις έπλαθε μαζί με το νερό και το αλάτι της
κι έβγαινε πάντα διαφορετικός
(όχι όλες τις φορές καλύτερος).
Κι ένα βράδυ
-αν θυμάμαι καλά ήταν Αύγουστος-
Πανσέληνος χάϊδευε τα βότσαλα και τα κύματα
μπήκε σιγά σιγά ολόγυμνος μέσα της.
Δεν τον ξαναείδαμε.
Μόνο κάπου κάπου
το καταμεσήμερο ή
αργά τη νύχτα,
όταν ο Ήλιος ή η Σελήνη
κόβουν το υγρό κορμί στη μέση
βλέπουμε στον Ορίζοντα μια μικρή φιγούρα να μας χαιρετά.
Νομίζω πως
μόνο εγώ ξέρω πως είναι ευτυχισμένος.

Θ. Σίδερης, 15/06/2012

Θερινό(ν)

Θερινό(ν)
========

Κι άλλο δεν ήθελα
τούτες τις μέρες
που ο ήλιος ξεκινά
με το ζεστό το χάδι
και καταλήγει
να κρατά στην κάψα του τα πάντα,
άλλο δεν ήθελα
τούτα τα βράδια
που ερωτεύονται σαν τρελλά τα τριζόνια
και μυρίζει ο αέρας νυχτολούλουδο και
φρούτα,
παρά να σε έχω μπροστά μου
καλυμμένη
με την άμμο μιας αμμουδιάς που στέγνωσε πάνω σου.
Και λίγο λίγο
να την αφαιρώ με τα δάχτυλά μου
κι έπειτα με τα χείλη μου
να παίρνω
απ΄ την καθαρισμένη σάρκα το αλάτι.
Γελάς;
Σκέψου...
...θα 'ταν η ευκαιρία μου
ν' αγγίζω αμέτρητες φορές το σώμα σου.

Θ. Σίδερης, 14/06/2012

Οι ξένοι

 Οι ξένοι
========


Τους ακούς τους καλπασμούς
από τις οπλές;
Τα τσεκούρια που σφυρίζουν στον αέρα
τα ακούς;
Όχι ακόμη...
...τον κουρνιαχτό τον βλέπεις;
Νοιώθεις τον
φόβο που ξυπνάει μέσα σου;
Τους χτύπους της καρδιάς σου
που πληθαίνουν;
Εκεί βρίσκονται οι καβαλάρηδες που έρχονται.
Από εκεί ξεκινούν.
Έχουν στα πρόσωπά τους
κρεμασμένους καθρέφτες
τον εαυτό σου θα δεις κοιτάζοντάς τους.
Και, ξέρεις, δεν έρχονται για εκείνους
για εμάς έρχονται.
Εμείς σωπαίναμε.

Θ. Σίδερης, 07/06/2012