Ξεκινώντας...

Ξυπνάς...κοιμάσαι...μπερδεμένος...τις μέρες γκρινιάζεις για την κατάσταση, για την προδοσία, για το ξεπούλημα...σου έρχεται να φτύσεις στα μούτρα βουλευτές, πολιτικούς, υποψήφιους...ακόμη κι ανθρώπους καθημερινούς...ακόμη και συναδέλφους. Κι όταν έρθει η ώρα να ξεκινήσει κάτι, όταν έρθει η ώρα να γίνει αυτό που χρόνια πρότεινες σα γνώμη, κάτι ειρηνικό και αχρωμάτιστο, δεν παίρνεις μέρος. Γιατί; Για να μη σε «φακελλώσουν»; Όχι. Ξέρεις ότι γίνεται ακόμη και με το ποιές διευθύνσεις ψάχνεις στο διαδίκτυο. Για να μη σε δουν; Οχι. Τί σε νοιάζει; Αλλά επειδή βαρυέσαι...επειδή βαρέθηκες. Σ' αρέσει να το βλέπεις να γίνεται, σ' αρέσει να ξεκινάς να ελπίζεις...αλλά ξέρεις πως ακόμα δεν μπήκαμε στο σκοτάδι...Ξέρεις ότι γράφτηκε ιστορία, αλλά δεν μπορούσες να πας μόνο και μόνο για να πεις «Ήμουν εκεί». Κι ας ξέρεις πως, αν δεν είσαι εκεί, δεν θα μεγαλώσει, δεν θα γιγαντωθεί. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι και το ότι, αυτοί που είναι μέσα στα παλιά ανάκτορα (γιατί, τελικά, για ανάκτορα πρόκειται, και όχι για Κοινοβούλιο), τελικά δεν ακούν. Είναι αποφασισμένοι, ό,τι χρώμα κι αν έχουν. Κλειδωμένοι εκεί μέσα, με αίμα στα δόντια και νύχια ακονισμένα, νύχια μακριά και γαμψά σαν των βρυκολάκων στις ταινίες, υπογράφουν, τρώνε, πίνουν...σάρκες και αίματα...ζωές και όνειρα...θα υπογράψουν τα προαποφασισμένα, θα ψηφίσουν τα προαποφασισμένα, θα μοιραστούν τα προαποφασισμένα...όσοι κι αν μαζευτούν απ' έξω, όσοι κι αν φωνάξουν, ειρηνικά ή όχι.

Αλλά πάλι...χαμογελάς...επειδή οι ιδέες για τη δύναμη της ειρήνης και της σιωπής κάποιου που τον έλεγαν Γκάντι, χρόνια πριν, ξεκινάν να πιάνουν τόπο και στον τόπο σου. Επειδή η σπορά, σε χέρσο τόπο, πάντα θα βγάζει φύλλα.

Κι ίσως, μια μέρα, να βγάλει και καρπούς.

Μικρέ μου γεωργέ.

Εαυτέ μου.
Καλή σου μέρα.

Είναι μια μεμβράνη
μπροστά στα μάτια μου
δεν την βλέπει κανείς
ούτε οι φίλοι μου
ούτε εγώ την παρατηρώ στον καθρέφτη
αόρατη
μου καλύπτει τον αμφιβληστροειδή
την κόρη
φοβάμαι και το νεύρο.
Είναι μια μεμβράνη
μια πολύ μικρή μεμβράνη
στα μάτια μου
και μ' εμποδίζει να δω
και λέω τις λέξεις λάθος.

Θ. Σίδερης, 18/05/2011

Ήγγικεν

Φωνάζει η γη «Κατάρα! Κατάρα στο είδος μηδέν!»
και τα δέντρα
ποτισμένα με σάπια υγρά
ρίχνουν τα φύλλα στο χώμα
τιμωρία σ' εκείνους που δεν έμαθαν όρια
απλώνουν τα κλαδιά
σα ζητιάνοι που γίνονται θύτες.
Ερωμένη η θάλασσα
χαϊδεύει τώρα με βρώμικα χέρια
κι εμείς
ψάχνουμε ακόμη εκείνο το χάδι
που κουβαλά τη λέξη του ύπνου που χάσαμε.
Γαλήνη.

Θ. Σίδερης, 17/05/2011

Επιτέλους...

Ξυπνάς...ξημέρωσε...ίδρωσες τη νύχτα, πρέπει πια να αφήσεις το σεντόνι και να αλλάξεις την κουβέρτα με μια πιο ελαφριά...να 'ταν λέει εκεί να μύριζες το λαιμό της...να της χάϊδευες την κοιλιά...χαμογελάς και στενοχωριέσαι...βήχεις...αυτό το κρύωμα και το παλιοτσίγαρο...να αλλάξεις ζωή, να κινείσαι, να γυμνάζεσαι...πρέπει να παίρνω το ποδήλατο...θυμάσαι το πήγαινε-έλα στη δουλειά με το αυτοκίνητο...να παίρνω το παπί, πιο μετά το ποδήλατο, πιο μετά...σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο, γυρίζεις στο δωμάτιο, ντύνεσαι, παίρνεις πρωϊνό και μετά με το αυτοκίνητο στη δουλειά...να βγάλω το παπί από το υπόγειο..όμορφος καιρός, όχι απλά ωραίος, φοράς κοντομάνικο, κάνει ζέστη...σε λίγο η μέρα συννεφιάζει, μιλησαν για επιδείνωση...τί πειράζει;, είναι Μάης, είναι Μάης!, και μυρίζεις κάτι στον αέρα...κάτι φρέσκο...κάτι αλλιώτικο...να 'ταν λέει δίπλα σου στο αυτοκίνητο, να σου χαμογελούσε, να της χάϊδευες απαλά τον μηρό, κι ας γινόσουν λίγο παραπάνω τολμηρός, να 'παιζες μαζί της, υπόσχεση για το βράδυ...καλοκαίρι...μόνος...πόνος...γυναίκες που περνούν δίπλα σου ντυμένες αλλιώς...δεν πειράζει...φέτος το καλοκαίρι θα ζήσεις, θα φλερτάρεις, θα γελάσεις...τί κι αν δεν έχεις λεφτά;, ποιός έχει;, και τί σε νοιάζει στην τελική; καλύτερα έτσι, πιο ελεύθερος...χαμογελάς στον καθρέφτη...έχεις ζωή..έχεις διάθεση...επιτέλους...σε αγαπάς...και δεν τό 'χες πάρει χαμπάρι...χαμογελάς...γελάς...στον εαυτό σου...επιτέλους...

Είναι νωρίς ακόμη...

Φωνές...φωνές ολόγυρα, ψίθυροι και λέξεις και ουρλιαχτά, κι ανάμεσά τους σιωπές κι αναπνοές, παλμοί καρδιάς και φόβος κι ηρεμία...γυρίζουν τα μάτια σου πίσω από τα βλέφαρα...ξύπνησες μα δεν τα ανοίγεις, είναι ακόμη νωρίς, τί ώρα;, νύχτα, είναι;, λίγος ύπνος ακόμη, είναι ζεστά εδώ, άνετα...ξανά σκέψεις και ουρλιαχτά, πόσα έχεις να κάνεις ακόμη, τί άφησες ανολοκλήρωτο, γιατί ο ύπνος σπάει σε κομμάτια;, για πόσο ακόμη;, η αναπνοή σου ηρεμεί...βυθίζεσαι πάλι...ξυπνάς αργότερα, κοιτάς το ρολόϊ, είναι νωρίς ακόμη, είναι;...μπαίνουν στο κεφάλι σου μουσικές, στίχοι από ποιήματα και τραγούδια, πρόσωπα...το πρόσωπό της...μυρωδιές που δεν γνώρισες ποτέ...είναι νωρίς ακόμη, πόσο αργά είναι πια, εδώ, τώρα, για πάντα, ο μόνος δρόμος είναι μπροστά, βοήθεια, δεν θέλω κανέναν, εδώ, ποτέ, πότε;, ακόμη, αναπνοή, τόση ώρα την κρατούσες και δεν είχες πάρει χαμπάρι, νύχτα, ησυχία, μόνο εκείνοι οι ήχοι στο κεφάλι σου, ξανά ηρεμία, βυθίζεσαι και χαμογελάς, είναι νωρίς ακόμη...

Μάλλον έκανα λάθος...

Στην αρχή νόμιζα πως ήμουν μισογύνης.
Ή μάλλον, ας το πάρω από την αρχή.
Παλιά λάτρευα τις γυναίκες. Μετά, χρόνο με το χρόνο, θες η μοναξιά, θες το «Όσα δεν φτάνει η αλεπού», θες κάτι εμπειρίες προσωπικές ή φιλικών και συγγενικών προσώπων, έγινα (ή νόμιζα πως έγινα) μισογύνης.
Αλλά έκανα λάθος.
Η δουλειά, η καθημερινή ζωή, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον (από την οδική συμπεριφορά έως τις σχέσεις), ο εγωϊσμός και η απληστεία, η στενομυαλιά, η πολιτική και η λογική του «Κοίτα να ζήσεις εσύ κι άσε τους άλλους», η έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον και πολλά άλλα, με έκαναν να αναθεωρήσω.
Και φοβάμαι (δεν το δένω και κόμπο) πως δεν είμαι μισογύνης.
Είμαι μισάνθρωπος. 

Συνειδητά απεργοσπάστης.

Την Τετάρτη, 11 Μαΐου 2011, έχει προκηρυχθεί απεργία από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Προσωπικά, σκοπεύω να μην απεργήσω, για τους εξής λόγους:

1. Θεωρώ τη στάση της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια (και ειδικά τον τελευταίο), επιεικώς γελοία και προδοτική. Δεν νοείται να προκηρύσσεται πάντα μονοήμερη απεργία σε ημέρες που δεν επηρεάζουν καθόλου. Δεν νοείται να προκηρύσσονται γελοίες στάσεις εργασίας, ενώ όλοι ξέρουν πως στον ιδιωτικό τομέα αυτό είναι σχεδόν αδύνατον.

2. Κατανοώ την αλληλεγγύη με την ΑΔΕΔΥ. Αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα που έχουν απασχολήσει μόνο τον ιδιωτικό τομέα. Και η ενασχόληση της ΓΣΕΕ με αυτά, είναι απλά τυπική. Για ποιό λόγο, δεν το ξέρω. Ή μήπως το ξέρω;

3. Σε παρελθούσες απεργίες, πορείες, κινητοποιήσεις, απεδείχθη ότι η απεργία, παρά τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή, δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο διάλειμμα για τους εργαζόμενους, και απλά κέρδος για τους εργοδότες. Πάρε το ρεπό σου φίλε, άνευ αποδοχών. Η δουλειά θα βγει μέσα στις επόμενες μέρες. Και το νομοσχέδιο θα περάσει. Μέσα στις επόμενες νύχτες.

4. Η ΓΣΕΕ ΔΕΝ περιφρουρεί τις πορείες της. Στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν συμμετέχω. Τις θεωρώ διχόνοια. Αλλα περιφρουρούνται! Αυτό τους το αναγνωρίζω! Στην απεργία του Μαΐου του 2010, στην Πάτρα, κάποιοι κουκουλοφόροι έσπασαν μια τράπεζα. Τα δακρυγόνα έπεσαν στους συμμετέχοντες στην πορεία. Η αστυνομία πρέπει να μάθει σημάδι. Ή τρόπους. Ήταν ατύχημα; Ίσως. Αλλά αργότερα έβλεπα σε ένα τετράγωνο απόσταση, τους κουκουλοφόρους από τα ΜΑΤ, και τα ΜΑΤ απλά να τους κοιτάζουν. Σε άλλες πορείες, κάνουν συλλήψεις/προσαγωγές (σωστά ή όχι δεν ξέρω). Εδώ δεν μπορούσαν. Μάλλον θα ήταν σύμπτωση. Δεν έχω λοιπόν καμμία πρόθεση να πάθω πάλι ασφυξία ή, ακόμα χειρότερα, να φάω το δακρυγόνο ή καμμιά πέτρα στο κεφάλι.

5. Δεν εμπιστεύομαι τους συναδέλφους μου. Δεν νοείται σε απεργία (της εταιρείας σίγουρα, ίσως και της ΓΣΕΕ), εγώ να κάνω απεργία, και ο άλλος να την παίρνει άδεια για να τα έχει καλά με όλους. Ναι, με τη συνείδησή μου είμαι εντάξει, αλλά ας ψάξουν για άλλο κόπανο.

6. Σε ένα εκ των προτέρων χαμένο παιχνίδι, από ψεύτικα Συνδικάτα, εγώ δεν συμμετέχω. Συγνώμη, αλλά το μεροκάματο το έχω ανάγκη.

Συνειδητά λοιπόν απεργοσπάστης.

Καλημέρα σας.