2 νέα ποιήματα σήμερα :)

Τα πρωϊνά ξυπνούσε ουρλιάζοντας.
Όχι ότι δεν είχε κοιμηθεί όλη νύχτα ήσυχος.
Αλλά τα πρωϊνά ξυπνούσε ουρλιάζοντας.
Τότε κατάλαβε πως
φοβόταν τις μέρες.
Οι νύχτες ήσαν πια πιο ασφαλείς.
Οι κίνδυνοι κρύβονταν στο φως
σαν να υλοποιούνταν ξαφνικά στον αέρα
και να επιτίθονταν
να ορμούσαν στους ανυποψίαστους.
Περίεργος φόβος
να μην αντέχεις τη μέρα.
Περίεργη αίσθηση
να νοιώθεις ασφαλής στο σκοτάδι.

Θ. Σίδερης, 11/11/2011


Στη γειτονιά μας
δεν έχουμε άστεγους
πρεζόνια
μόνο κάπου κάπου
κανένας ζητιάνος
(συχνά μετανάστης ή γύφτος)
στην εκκλησία τις Κυριακές απλώνει το χέρι.
Στη γειτονιά μας δεν έχουμε
σειρήνες και ουρλιαχτά
ε, καμμιά μικροκλοπή κάπου κάπου
αλλά αυτά είναι
στα λογικά πλαίσια, σωστά;
Ούτε βιασμούς έχουμε
ούτε φωτιές.
Είναι ήσυχη η γειτονιά μας.
Γι' αυτό και φοβόμαστε περισσότερο.


Θ. Σίδερης 11/11/2011

Η γιορτή ανάποδα

Η γιορτή ανάποδα
==============

Λοιπόν...άκου πως έγινε.
Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι.
Γελούσαμε δυνατά.
Τρώγαμε από τα εδέσματα
(συχνά κρυφά όσοι μπορούσαμε
είχε βλέπεις τη γοητεία της η κοροϊδία)
πίναμε μεγάλες γουλιές
(δεν μας ένοιαζε βλέπεις αν υπήρχε κρασί σε όλα τα ποτήρια
η δική μας μέθη ήταν το ζητούμενο).
Έπειτα
κλείναμε σιγά σιγά τα φώτα.
Μόνοι μας
ένα ένα.
Μεθυσμένοι και
με βαριές ανάσες από το φαΐ και την αχόρταγη λαγνεία.
Αφήσαμε την πόρτα μισάνοιχτη.
Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι
τρώγαμε ακόμη και πίναμε όσο μπορούσαμε χασκογελώντας κρυφά.
Εκείνοι μπήκαν σιγά σιγά στο σπίτι
άρχισαν να ψάχνουν.
Στο τραπέζι υπήρχαν μονάχα κάτι αποφάγια
κι έτσι
αποφάσισαν να ψάξουν στα ντουλάπια
να σηκώσουν τα έπιπλα
τα κάδρα στους τοίχους
με τα ακρογιάλια και τους ελαιώνες
και τις εικόνες των Αγίων.
Εμείς είχαμε μαζευτεί σε μια γωνιά
ναρκωμένοι
χορτάτοι βλέπεις.
Στην αρχή γελούσαμε
έπειτα άρχισε ο φόβος
τα κλάμματα
ξυπνούσαμε με κλάμματα
(το κλάμμα βλέπεις, είτε σε αποκοιμίζει είτε σε ξυπνά)
τις προσευχές τις θυμηθήκαμε στο τέλος.
Κι έπειτα
ανάψαμε τα φώτα απότομα!
Όλοι μαζί!
Ουρλιάξαμε
ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!
Και πετάξαμε τους αφεαυτοίς καλεσμένους έξω από το σπίτι.
Τί;
Μη με ρωτάς...δεν ξέρω αν μετά μαζέψαμε τα απομεινάρια όλοι μαζί.
Δεν ξέρω αν μάθαμε να μοιραζόμαστε το κρασί και το ψωμί.
Με ρωτάς για μέρες που δεν ήρθαν ακόμη...

Θ. Σίδερης, 10/11/2011