Κλάψε για μένα

Κλάψε για μένα

============

Θέλω να νοιώσω τα

Νύχια σου

Στην Πλάτη μου.

Το δέρμα μου να φεύγει στα ακροδάχτυλά σου

Τα χείλη μου να ματώνουν

            Στα δόντια σου

Τα χέρια μου να χαϊδεύουν τα σημάδια σου.

Τις γρατζουνιές

Τους μώλωπες.

Να τα μπλέκω στα μαλλιά σου

Και να τα φέρνω σε μένα.

Στα χείλη μου.

Κι όταν χαμογελάς

Με τα μάτια σου να τρέχουν τα δάκρυα

Και τους μικρούς λυγμούς

Να στολίζουν την ανάσα σου

Εκείνη τη στιγμή θέλω να ψελλίσω

«Δική μου.

Δικός σου.».

Θ. Σίδερης, 14/06/2013

Δεν περιμένω τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι σκλάβος.

 Αγαπητέ αναγνώστη, πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις τούτο το κείμενο, σε προειδοποιώ: Μιλάω για μένα. Όχι για σένα.
 Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν είμαι κειμενογράφος. Είμαι πολίτης αυτής της χώρας. Και τούτο το κείμενο δεν είναι κείμενο διαμαρτυρία-καταπέλτης. Είναι ένα κείμενο....ενδοσκόπησης, αν θες. Τώρα θα μου πεις, και γιατί το μοιράζεσαι;
 Το μοιράζομαι επειδή είναι δικό μου. Όπως μοιράζαμε παλιά το κουλούρι ή τα πατατάκια. Αν δεν μοιράζεσαι τίποτα φίλε αναγνώστη, αν δεν σου αρέσει να μοιράζεσαι τίποτα απολύτως, σταμάτα να διαβάζεις.
 Λοιπόν, δεν είναι το θέμα η ΕΡΤ, η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ, η ιδιωτική πρωτοβουλία (που στη χώρα μας μεταφράστηκε αποδεδειγμένα σε ξεπούλημα και καρτέλ), δεν είναι τα λιμάνια και οι κάμποι, τα αεροδρόμια και τα πεύκα, το νερό και ο αέρας. Όχι.
Το θέμα δεν είναι καν εσύ.
Το θέμα είμαι εγώ.
Εγώ είμαι το πρόβλημα.
 Και είμαι το πρόβλημα επειδή δεν έχω τη δύναμη, τη διάθεση, τη θέληση να παλέψω. Τώρα θα μου πεις, «Και θες καινούριο κόσμο;», Ναι. Θέλω. «Χωρίς να παλέψεις;», Εδώ υπάρχει θέμα, θα σου πω.
 Να παλέψω για ποιόν; Και για τι; Για σένα; Όχι, φίλε αναγνώστη. Για τα παιδιά σου; Δικά σου παιδιά είναι. Για μένα; Όχι, δεν θα παλέψω για μένα. Γιατί δεν με αγαπάω. Γιατί αν με αγαπούσα, καιρό τώρα θα χα βρει έναν τρόπο να πιάσω το χέρι κάποιου και να του πω να μαζευτούμε, να μιλήσουμε, να προχωρήσουμε, να απαιτήσουμε. Καιρό τώρα δεν θα χα φήσει τα σκουλήκια να δυναμώσουν μέχρι να γίνουν μεγαλύτερα από το σπίτι μου. Καιρό τώρα δεν θα χα αφήσει όλο αυτό το γλασέ, ιδρωμένο, ζελατινώδες σίχαμα να πιάσει οθόνες και εξώφυλλα, δρόμους και πλατείες, καρέκλες και κρεββάτια, εσένα και εμένα.
Δεν σε έπιασε μου λες, εσένα.
Ξέρεις κάτι; Ούτε εμένα με έπιασε.
Αλλά δεν το πολεμήσαμε κι όλας. Το αφήσαμε να μεγαλώσει, αγαπητέ αναγνώστη. Σαν τα αγριόχορτα στο χωράφι.
Πάνε οι καρποί.
Και τώρα θα μου πεις, γιατί τα γράφω αυτά.
Απλό. Δεν έχω διάθεση να παλέψω, όρεξη να αγωνιστώ, κότσια για να απεργήσω.
Έχω όμως χρόνο...έμαθα στην υπομονή....και τώρα θα σε δω να πέφτεις...κι εμένα μαζί...να τσακιστούμε.
Κι όσοι επιβιώσουν, με μυαλό καθαρό και μέλη ακέραια, ας προχωρήσουν.
Οι υπόλοιποι, αναγνώστη, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Για μένα το γράφο τούτο το κείμενο.
Και μην κοιτάς τον τίτλο. Δεν είμαι σκλάβος.
Καμμιά φορά όμως αναρωτιέμαι αν είμαι δέσμιος.

Καλή σου μέρα.
Θ. Σίδερης, 13/06/2013