Και, προπαντός, μην κοιτάζεις πίσω.
Το βλέμμα του ανιψιού σου μονάχα,
το γέλιο
τις μισές λέξεις.
Τα βλέμματα των ανθρώπων, ναι
και τα γέλια
να διαβάζεις.
Την κουπαστή από ένα πλοίο που ταξιδεύει
χάϊδεψε με το χέρι σου
και κράτα το αλάτι στην παλάμη
τα δάχτυλα ανοιχτά
να περνά ανάμεσά τους ο αέρας.
Και τα μαλλιά
λύσε
ν' ανεμίζουν όπως τα κομμένα σκοινιά.
Με μισόκλειστα μάτια κοίτα τον ήλιο και
αφέσου να υπάρχεις.
Ούτε παρελθόν
ούτε παρόν
ούτε σκέψεις.
Μονάχη σου χαρούμενη
να γεμίζεις τον εαυτό σου με ανάσες.
Κι έτσι θα δεις
πως θα ξεκινήσεις ξανά να ανεμίζεις
να αρμενίζεις
στον κόσμο.

(Στην Β.Φ.)

Θ. Σίδερης, 31/05/2012

Λίαν συντόμως....

Λίαν συντόμως....
==============

Σύντομα
θα πάψουν τα τραγούδια που ακούγονται
από το σπίτι του γείτονα.
Θα ακούγονται
μόνο κραυγές και αλαλαγμοί πολέμου
κλάμματα
αρνήσεις και παρακάλια.
Σύντομα
θα πάψουν οι υπερβολές στα τραπέζια
το φαγητό που πετιέται στα σκουπίδια
(ουτε καν στα σκυλιά!)
και τα ποτάμια κρασί που
φέρνουν την παράταση της λήθης.
Α, σύντομα
πολύ σύντομα
θα σταματήσουν οι κύριοι διευθυντές
να έχουν υπαλλήλους
εραστές και ερωμένες
αυτοϊκανοποιήσεις εξουσίας
και στον καθρέφτη θα κοιτάζουν
την ύπαρξη που δεν έμαθαν
κι ούτε θα μάθουν βεβαίως,
γκρεμισμένοι.
Σύντομα
θα μάθουμε ξανά να μοιραζόμαστε το ψωμί
και την ασπιρίνη
το χαμόγελο και το χάδι τ' αληθινό
την αγκαλιά και το λάθος
την πίστη.
Κι έπειτα;
Έπειτα, εμείς
οι σακατεμένοι
οι λαθεμένοι
με μώλωπες και σχισμένες σάρκες
θα πιάσουμε στα χέρια μας πέτρες και,
ξανά όπως πρώτα
δεν θα τις πετάμε ο ένας στον άλλον
αλλά θα χτίζουμε σπίτια.

Θ. Σίδερης 29-30/05/2012

Θυμάσαι την αγκαλιά;
Το άγγιγμα και το χάδι στο πρόσωπο
τα θυμάσαι;
Κι εκείνες τις στιγμές
που σώματα άγγιζαν σε σώματα
μάτια καρφώνονταν σε μάτια
και οι ανάσες σταματούσαν για λίγο;
Εγώ όχι.
Άλλα ήθελα να ξεχάσω
άλλα ξέχασα.

Θ. Σίδερης, 24/05/2012