Κάποιοι μίλησαν για σκιές.
Κάποιοι μίλησαν για σύννεφα.
Δεν ήσαν.
Βράχια ήσαν, μετέωρα στον αέρα.
Ήρθαν από την πίσω πλευρά
(οι συνθήκες υπήρχαν βεβαίως)
δεν φαίνονταν στον Ορίζοντα.
Έκλεισε ο ουρανός και
άρχισε σιγά σιγά να βρέχει σκόνη.
Δεν ξυπνούσαμε.
Δεν ξυπνούσαμε, το καταλαβαίνεις;
Κι όμως
κάπου κάπου
έβλεπε κανείς χέρια να γράφουν
έβλεπε μάτια
αστραπές από φλας
άκουγε μουσικές και
κορμιά χόρευαν ανάμεσα σε καλοχτισμένα σπίτια.
Φευγαλέες εικόνες, θα πεις.
Γέλια γύρω από τραπέζια με τσίπουρο, σου απαντώ.
Ξέρεις τι διαλύει τον βράχο στον Ορίζοντα;
Το άϋλο.

Θ. Σίδερης, 15/11/2012
Στον Λάμπρο Λίβο
 

Το τραπέζι

Το τραπέζι
========

Μας είπαν
-στον καθένα ξεχωριστά-
«Έλα και κάθισε.
Είναι όλα έτοιμα.».
Στρωμένο το τραπέζι με
λογιών λογιών φαγητά
ευωδιαστά τάχα
από άλλες χώρες
-τα πιο πολλά άνοστα-
και
κρασιά σε
όμορφες φιάλες
με πολύχρωμες ετικέτες.
Αφήσαμε παράμερα
τις  ζεστές πίττες που
ζύμωναν γυναίκες με μαντίλια
το
φρέσκο ζυμωτό ψωμί και
τις ελιές στο λάδι και το ξύδι
-πόσες χιλιάδες χρόνια τώρα,
ακόμη «κολυμπάδες» τις λένε τούτες-
το κρασί στις
παλιές νταμιτζάνες.
Τώρα, στις κεφαλές της τάβλας
οι θέσεις είναι φυλαγμένες κενές.
Κάθε φορά κάποιος φτάνει
και βάζει εκεί να καθίσουν φαντάσματα.
Κι εμείς ακόμη ονειρευόμαστε
ποιό θα είναι το επόμενο πιάτο
πότε η μέρα θα γίνει ηλιόλουστη.
Κλέβουμε κομμάτια από το ψωμί
και κρυφογελάμε περήφανοι.
Φοβισμένοι.
Κανείς όμως
κανείς
δεν τολμά να πει φωναχτά
εκείνο που σκέφτονται λίγοι
εκείνο που νοιώθουν όλοι.
Πώς θέλουμε να γευματίσουμε στο φως
Πώς τολμάμε να το θέλουμε
Αν πρώτα δεν γευτούμε το σκοτάδι;

Θ. Σίδερης 01/11/2012