2 νέα ποιήματα σήμερα :)

Τα πρωϊνά ξυπνούσε ουρλιάζοντας.
Όχι ότι δεν είχε κοιμηθεί όλη νύχτα ήσυχος.
Αλλά τα πρωϊνά ξυπνούσε ουρλιάζοντας.
Τότε κατάλαβε πως
φοβόταν τις μέρες.
Οι νύχτες ήσαν πια πιο ασφαλείς.
Οι κίνδυνοι κρύβονταν στο φως
σαν να υλοποιούνταν ξαφνικά στον αέρα
και να επιτίθονταν
να ορμούσαν στους ανυποψίαστους.
Περίεργος φόβος
να μην αντέχεις τη μέρα.
Περίεργη αίσθηση
να νοιώθεις ασφαλής στο σκοτάδι.

Θ. Σίδερης, 11/11/2011


Στη γειτονιά μας
δεν έχουμε άστεγους
πρεζόνια
μόνο κάπου κάπου
κανένας ζητιάνος
(συχνά μετανάστης ή γύφτος)
στην εκκλησία τις Κυριακές απλώνει το χέρι.
Στη γειτονιά μας δεν έχουμε
σειρήνες και ουρλιαχτά
ε, καμμιά μικροκλοπή κάπου κάπου
αλλά αυτά είναι
στα λογικά πλαίσια, σωστά;
Ούτε βιασμούς έχουμε
ούτε φωτιές.
Είναι ήσυχη η γειτονιά μας.
Γι' αυτό και φοβόμαστε περισσότερο.


Θ. Σίδερης 11/11/2011

Η γιορτή ανάποδα

Η γιορτή ανάποδα
==============

Λοιπόν...άκου πως έγινε.
Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι.
Γελούσαμε δυνατά.
Τρώγαμε από τα εδέσματα
(συχνά κρυφά όσοι μπορούσαμε
είχε βλέπεις τη γοητεία της η κοροϊδία)
πίναμε μεγάλες γουλιές
(δεν μας ένοιαζε βλέπεις αν υπήρχε κρασί σε όλα τα ποτήρια
η δική μας μέθη ήταν το ζητούμενο).
Έπειτα
κλείναμε σιγά σιγά τα φώτα.
Μόνοι μας
ένα ένα.
Μεθυσμένοι και
με βαριές ανάσες από το φαΐ και την αχόρταγη λαγνεία.
Αφήσαμε την πόρτα μισάνοιχτη.
Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι
τρώγαμε ακόμη και πίναμε όσο μπορούσαμε χασκογελώντας κρυφά.
Εκείνοι μπήκαν σιγά σιγά στο σπίτι
άρχισαν να ψάχνουν.
Στο τραπέζι υπήρχαν μονάχα κάτι αποφάγια
κι έτσι
αποφάσισαν να ψάξουν στα ντουλάπια
να σηκώσουν τα έπιπλα
τα κάδρα στους τοίχους
με τα ακρογιάλια και τους ελαιώνες
και τις εικόνες των Αγίων.
Εμείς είχαμε μαζευτεί σε μια γωνιά
ναρκωμένοι
χορτάτοι βλέπεις.
Στην αρχή γελούσαμε
έπειτα άρχισε ο φόβος
τα κλάμματα
ξυπνούσαμε με κλάμματα
(το κλάμμα βλέπεις, είτε σε αποκοιμίζει είτε σε ξυπνά)
τις προσευχές τις θυμηθήκαμε στο τέλος.
Κι έπειτα
ανάψαμε τα φώτα απότομα!
Όλοι μαζί!
Ουρλιάξαμε
ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!
Και πετάξαμε τους αφεαυτοίς καλεσμένους έξω από το σπίτι.
Τί;
Μη με ρωτάς...δεν ξέρω αν μετά μαζέψαμε τα απομεινάρια όλοι μαζί.
Δεν ξέρω αν μάθαμε να μοιραζόμαστε το κρασί και το ψωμί.
Με ρωτάς για μέρες που δεν ήρθαν ακόμη...

Θ. Σίδερης, 10/11/2011

Δεν είμαι δάσκαλος

Όχι, δεν είμαι δάσκαλος.

Μόνο να˙ κάποιες φορές μου μιλάνε τα σύννεφα

και η βροχή μου ζητά εξηγήσεις.

Δεν είμαι δάσκαλος.

Μόνο να˙ καμμιά φορά

οι πέτρες στους δρόμους

μου μιλούν για τα παπούτσια

των περαστικών

τις κουβέντες των ερωτευμένων

τα αποτσίγαρα

τα φτυσίματα και τα απόνερα

για ίχνη από ρόδες και σκόνη

φωνές και ουρλιαχτά

για σειρήνες

για τη σιωπή.

Όχι, δεν είμαι δάσκαλος.

Μόνο κάπου κάπου

στρέφω το βλέμμα μου στον

            ήλιο τη μέρα

            καίνε τα μάτια μου

και τις νύχτες

κρατάω στις χούφτες μου απ’ το φως

σταγόνες από φεγγάρι

και κομμάτια σκοτάδι να σμιλεύω το ολόκληρο.

Δεν είμαι δάσκαλος.

Μόνο κουράστηκα να μαθαίνω.

Θ. Σίδερης, 21/10/2011

Φαντάσου ο άνεμος
να κουβαλούσε ξυράφια
η βροχή
να κουβαλούσε κομμάτια χολής
και το νερό που δροσίζει τα χείλη σου
να ήταν φαρμάκι.
Κι έπειτα
σε κείνες τις στροφές της ζωής
που γίνονται βιβλία
στάσου μικρέ μαθητή κι αφουγκράσου.
Τη συνείδησή σου
τις φωνές των ανθρώπων
το πριν και το τώρα.
Στάσου μικρέ μαθητή και στοχάσου.
Πως ο άνεμος
η βροχή
το νερό που δροσίζει τα χείλη σου
είναι όπως είναι.

Γκρίζες, Φθινοπωρινές ημέρες...

Μικραίνει η μέρα...τώρα πια όταν ξυπνάς το πρωί, είναι ακόμη σκοτάδι.
Ησυχία....καφές...τσιγάρο...σκέψεις...υποχρεώσεις...το πρόσωπό της...η απουσία του κορμιού στο κρεββάτι σου...σύντομα...σύντομα;...ποτέ;...δύσκολος τούτος ο μήνας...πώς τα έκανα έτσι...ετοιμάζεσαι...

Κοιτάς το φως που ρίχνει το ξημέρωμα...τούτο το περίεργο γαλάζιο που σπάει το σκοτάδι...σε διαλύει το χάδι;...έτσι κι εδώ...ένα χάδι από φως που, όταν αγγίξει το σκοτάδι, το διαλύει...

Σώματα...

Στο δρόμο για τη δουλειά...να 'τανε λέει το αυτοκίνητο από σύννεφο κι εσύ να 'σουν αποδομημένος...εκατομμύρια μικρά κομμάτια...και να σηκωνόσουν λέει ξαφνικά, και να πετούσες πάνω από όλα...κι έπειtα να χάνονταν, και αυτοκίνητο και δρόμοι και σκέψεις και όλα...και να πετούσες πάνω από θάλασσα...γρήγορα...και να βουτούσες...δροσιά και ζωή...ή να πετούσες πάνω από τη γη τούτη...από κάμπους και πλαγιές και δέντρα...

Γυρίζεις πίσω...είσαι εδώ...είσαι τώρα...και μπροστά είναι βουνό και σκοτάδι...κι εσύ αισθάνεσαι δυνατός...επειδή είναι ο μόνος δρόμος... κι επειδή έχεις κάτι που λέγεται εαυτός...και φοράς κι έναν σταυρό στο λαιμό σου...

Πήγαινε με όπου θέλεις ταξι-τζίζζζζ...

 Ω ναι!

 Επιτέλους, κι εγώ, θα ασχοληθώ με το επικαιρο και επίμαχο κοινωνικό θέμα της απεργίας των ταξί.

Αν δεν σας αρέσουν τα κείμενα γεμάτα θυμό, και -ενδεχομένως- υβρεολόγιο, μη συνεχίσετε παρακάτω.

 Πρώτον, θα πρέπει να ομολογήσω πως έχω χρόνια (νομίζω) να χρησιμοποιήσω ταξί. Έχοντας αυτοκίνητο και παπάκι, προτιμώ να κινούμαι μόνος. Και, στην Πάτρα, το να κινείσαι με δικό σου όχημα οφείλεται στην ανεπάρκεια των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς. Τα οποία, με τη σειρά τους, ενισχύουν και τη χρήση των ταξί. Αλλά αυτό οι Αθηναίοι μάλλον θα το ξέρουν καλύτερα.

 Το ότι έχω χρόνια να χρησιμοποιήσω ταξί, δεν σημαίνει ότι έχω και άγνοια επί του θέματος. Στην Πάτρα -από όσο θυμάμαι και γνωρίζω- όταν ζητάς από τον ταξιτζή να σε πάει κάπου, σε πάει. Στην Αθήνα όμως;

 Κι εδώ ξεκινάει το λογύδριο και η καταιγίδα των ερωτήσεων, στους «αθώους και αδικημένους ταξιτζήδες»:

1. Όταν ένας άνθρωπος που βγαίνει από το νοσοκομείο, έπειτα από στεφανιογραφία, σας ζητά να τον πάτε στον σταθμό του τραίνου ή των ΚΤΕΛ, και η απάντηση είναι «Πάω αεροδρόμιο», θεωρείτε ότι πράττετε σωστά;

2. Όταν ένας νεαρός στη Δάφνη, σας ζητάει -μέσα στη βροχή, και προσπαθώντας να προλάβει την ώρα εξετάσεων (αλλά δεν το λέει, σύμφωνοι)- να τον πάτε στα Πατήσια, και η απάντηση είναι «Σχολάω» (ο ένας μετά τον άλλον), θεωρείτε ότι πράττετε σωστά;

3. Όταν τελικά μια γυναίκα οδηγός αναλαμβάνει την κούρσα, βρίσκετε σχεδόν το σημείο προορισμού, και κάνει νύξη ότι της κάνατε και ζημιά στο εισόδημα (παρ' όλο που θα πληρωθεί την κούρσα), θεωρείτε ότι πράττετε σωστά;

4. Όταν σταματάτε απότομα για να πάρετε κούρσα, χωρίς να ανάψετε φλας, όταν δεν βάζετε αλάρμ, όταν μιλάτε με τον πελάτη στη μέση του δρόμου για να κανονίσετε την κούρσα, και κόβετε την κίνηση, όταν ξεκινάτε χωρίς φλας, όταν παραχωρείτε προτεραιότητα ΜΟΝΟ όταν έχετε πελάτη μέσα (πλην σπανίων εξαιρέσεων), θεωρείτε ότι πράττετε σωστά;

5. Έτυχε κάποτε να τρακάρω με ταξιτζή. Μετωπική. Έφταιγα. Αύγουστος, και ρίχνει βροχή. Το οδόστρωμα, προφανώς, γλίτσα. Βγαίνω σε στροφή από το ρεύμα μου στο αντίθετο και τον χτυπάω. Προφανώς θα το παραδεχτώ, δεν το συζητάω. Απλά περιμένω την τροχαία. Βγάζω το τρίγωνο δεκαπέντε μέτρα πίσω να φαίνεται για τους ερχόμενους (οι οποίοι να τρέχουν και να φρενάρουν τελευταία στιγμή, μιας και ήταν σχεδόν «τυφλή στροφή»), και περιμένω. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχουν μαζευτεί κάμποσα ταξί (4; 5;) για να «υποστηρίξουν τον συνάδελφο». Λογικό και αποδεκτό, αφού μπορεί να του επιτεθόμουν με κανά σιδηρολοστό, να έκανα φασαρία, να τον έβριζα.

 Σωστά;

 ΚΑΝΕΙΣ από αυτούς δεν ρώτησε αν είμαι καλά, αν χτύπησα, αν θέλω λίγο νερό από το σοκ. Άσχετο αν την επόμενη μέρα -και για πόσο άραγε μέχρι να φτιαχτεί το αμάξι;- θα μπορούσα να ήμουν πελάτης τους!

 Και τώρα, σαν κότες, δεν πάνε να κλείσουν το Κοινοβούλιο, δεν κάνουν δωρεάν κούρσες στον κόσμο -αφού τα κινούν που τα κινούν τα οχήματα- ώστε να τους πάρουν με το μέρος τους, παρά δυσκολεύουν τη ζωή τους, δεν πάνε να πετάξουν ντομάτες και αυγά στους βουλευτές, παρά σπάνε γραφεία σαν θρασύδειλες κότες. «Κοινωνικός Αυτοματισμός» θα πείτε. Και θα σας απαντήσω: ΔΕΝ ΜΕ ΠΑΡΑΤΑΤΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΣΙΧΛΑ; Κάθε κοινωνική ομάδα που μπορεί να κάνει απεργία επηρεάζοντας το σύνολο, την κάνει. Όταν κάνω εγώ, που δεν επηρεάζω άμεσα, δεν είδα κανέναν ταξιτζή, λιμενεργάτη, ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας να με υποστηρίξει. Κι ας είναι τα δικά μου χρήματα που τους συντηρούν.

 Όταν έπαιρνε αύξηση η βενζίνη, βγήκαν ποτέ να «δέσουν τα χειρόφρενα» μέσα στον δρόμο (ναι, δυσκολεύοντάς μας, αλλά και ΜΑΖΙ μας) ώστε να φέρουν τα πράγματα στη θέση τους; Όχι. Αύξηση κομίστρου. Έκατσαν ποτέ, μαζί με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να συζητήσουν ΠΩΣ μπορούν να βελτιώσουν την κίνηση στις πόλεις, ώστε να έχουν κέρδος όλοι; Εδώ έκαναν παράπονα για τον Προαστιακό της Πάτρας περί αθέμιτου ανταγωνισμού! Οι άρχοντες των δρόμων, οι επαγγελματίες του μεροκάματου, οι κάτοχοι κάθε δικαιώματος, αλλά όχι καθήκοντος, και ΕΙΔΙΚΑ αυτού του σεβασμού και της εξυπηρέτησης του πελάτη. Τους δίνεις χαρτονόμισμα των 20 ή των 50 ευρώ (δεν έτυχε να έχω ψιλά ρε φίλε! Άνθρωπος είμαι!) και κάνουν παράπονο γιατί τους δυσκολεύεις στα ρέστα. Αποδείξεις δεν υπήρχαν ποτέ.

 Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις. Ναι, υπάρχουν παιδιά που δουλεύουν μεροκάματο και δεν είναι ιδιοκτήτες. Ναι, υπάρχει κίνδυνος τη νύχτα. Αλλά υπάρχουν και «τυχερά», υπάρχει -ή υπήρχε- και αισχροκέρδεια, υπάρχει και αγένεια και αχαριστία.

 Δέχομαι ότι το άνοιγμα των επαγγελμάτων -αν και δεν έχω διαβάσει τον σχετικό νόμο- γίνεται βιαστικά και απρόσεχτα. Και θα γινόταν από οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Αυτά τα περί αντιπολίτευσης που ενδιαφέρεται είναι ανοησίες και κουραφέξαλα.

 Αλλά τελικά πολύ μου αρέσει ο «Κοινωνικός Αυτοματισμός» και μακάρι να εφραμοστεί σε όλα τα επαγγέλματα που πρέπει να ανοίξουν. Γιατί μόνο τότε ΊΣΩΣ βάλουμε μυαλό, απωλέσουμε τον εγωϊσμό μας, και αρχίσουμε να έχουμε σεβασμό ο ένας για τον άλλον ως κοινωνικές ομάδες και κοινωνικό σύνολο.

 Δεν θα αναφερθώ σε αυτά περί ζημιάς στον τουρισμό κλπ. Εν μέρει τα θεωρούσα και προπαγάνδα, αλλά τελικά το παραξηλώνουν.

 Δεν είμαι υπέρ τους. Δεν υποστηρίζω τον αγώνα τους. Και, εύχομαι, όταν επιτέλους πάψει αυτή η εξευτελιστική συμπεριφορά, να τους μποϋκοτάρει ο κόσμος. Να φάνε τη φάπα τους, μπας και σταματήσουν επιτέλους να είναι «ταρίφες», και γίνουν επαγγελματίες.

 Καλημέρα σας. Και καλό Αύγουστο να έχουμε.

Διαλύτης

Κι όπως προχωρούσε
σ' εκείνα τα μονοπάτια που
ακούγονταν άλλοτε ψίθυροι
άλλοτε ουρλιαχτά από τον φόβο του κενού
ήχοι από κεφάλια που χτυπούσαν σε τοίχους
κραυγές και μουρμουρητά από ιδρωμένες λαγόνες
κι όπως περπατούσε
σ' εκείνους τους δρόμους
που μέρα-νύχτα έκαιγε η άσφαλτος
και κάπου κάπου ξεχνούσε κι ο ίδιος ν' ανασάνει
τότε ξεκίνησε να τρέχει.
Στην αρχή ρυθμικά
έπειτα όσο πιο γρήγορα μπορούσε
ουρλιάζοντας
ανάσα
ξανά ουρλιαχτό
μόνο μπροστά
τα χέρια ανοιχτά και τεντωμένα.
Στα ίδια μονοπάτια
στους ίδιους δρόμους
ανάδευε τώρα με τα χέρια του το σκοτάδι
και κάπου κάπου στ' ακροδάχτυλα
ξεκινούσε να αστράφτει το φως.

Θ. Σίδερης 10/07/2011

Πρωϊνό Ιουλίου...

Δεν είσαι εδώ...λάθος ιδρώτας ποτίζει τα σεντόνια μου, το στόρι κλειστό, τάχα να μη με ξυπνάει το πρωΐ, χάνω το φως, χάνω το φως, την ομορφιά της μέρας, πού πήγαν οι μέρες μου;, κι όμως, στη σκόνη και στον πανικό η μέρα φέρνει χαμόγελα...μακάρι να περάσουν και στο Φθινόπωρο, μακάρι...δεν είσαι εδώ...πού είσαι;...τί σημασία έχει πού είμαι;, δεν είμαι εκεί, δεν θέλω να είμαι...πλένομαι, ντύνομαι...φρέσκος αέρας στο παπί, δεν θέλω πια το αυτοκίνητο...ήχοι, θόρυβοι, θα πάω απο την παραλία, η άκρη του ματιού μου χαϊδεύει την μαρίνα, τα δέντρα, πόσο ακόμη δικά μας;, η πολιτική μας πνίγει το συναίσθημα, όλα κουβάρι...δεν είσαι εδώ...κι εγώ μεθάω μόνος με τα αρώματα...και μόνος πρέπει να αρχίσω να χτίζω...

Ξεκινώντας...

Ξυπνάς...κοιμάσαι...μπερδεμένος...τις μέρες γκρινιάζεις για την κατάσταση, για την προδοσία, για το ξεπούλημα...σου έρχεται να φτύσεις στα μούτρα βουλευτές, πολιτικούς, υποψήφιους...ακόμη κι ανθρώπους καθημερινούς...ακόμη και συναδέλφους. Κι όταν έρθει η ώρα να ξεκινήσει κάτι, όταν έρθει η ώρα να γίνει αυτό που χρόνια πρότεινες σα γνώμη, κάτι ειρηνικό και αχρωμάτιστο, δεν παίρνεις μέρος. Γιατί; Για να μη σε «φακελλώσουν»; Όχι. Ξέρεις ότι γίνεται ακόμη και με το ποιές διευθύνσεις ψάχνεις στο διαδίκτυο. Για να μη σε δουν; Οχι. Τί σε νοιάζει; Αλλά επειδή βαρυέσαι...επειδή βαρέθηκες. Σ' αρέσει να το βλέπεις να γίνεται, σ' αρέσει να ξεκινάς να ελπίζεις...αλλά ξέρεις πως ακόμα δεν μπήκαμε στο σκοτάδι...Ξέρεις ότι γράφτηκε ιστορία, αλλά δεν μπορούσες να πας μόνο και μόνο για να πεις «Ήμουν εκεί». Κι ας ξέρεις πως, αν δεν είσαι εκεί, δεν θα μεγαλώσει, δεν θα γιγαντωθεί. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι και το ότι, αυτοί που είναι μέσα στα παλιά ανάκτορα (γιατί, τελικά, για ανάκτορα πρόκειται, και όχι για Κοινοβούλιο), τελικά δεν ακούν. Είναι αποφασισμένοι, ό,τι χρώμα κι αν έχουν. Κλειδωμένοι εκεί μέσα, με αίμα στα δόντια και νύχια ακονισμένα, νύχια μακριά και γαμψά σαν των βρυκολάκων στις ταινίες, υπογράφουν, τρώνε, πίνουν...σάρκες και αίματα...ζωές και όνειρα...θα υπογράψουν τα προαποφασισμένα, θα ψηφίσουν τα προαποφασισμένα, θα μοιραστούν τα προαποφασισμένα...όσοι κι αν μαζευτούν απ' έξω, όσοι κι αν φωνάξουν, ειρηνικά ή όχι.

Αλλά πάλι...χαμογελάς...επειδή οι ιδέες για τη δύναμη της ειρήνης και της σιωπής κάποιου που τον έλεγαν Γκάντι, χρόνια πριν, ξεκινάν να πιάνουν τόπο και στον τόπο σου. Επειδή η σπορά, σε χέρσο τόπο, πάντα θα βγάζει φύλλα.

Κι ίσως, μια μέρα, να βγάλει και καρπούς.

Μικρέ μου γεωργέ.

Εαυτέ μου.
Καλή σου μέρα.

Είναι μια μεμβράνη
μπροστά στα μάτια μου
δεν την βλέπει κανείς
ούτε οι φίλοι μου
ούτε εγώ την παρατηρώ στον καθρέφτη
αόρατη
μου καλύπτει τον αμφιβληστροειδή
την κόρη
φοβάμαι και το νεύρο.
Είναι μια μεμβράνη
μια πολύ μικρή μεμβράνη
στα μάτια μου
και μ' εμποδίζει να δω
και λέω τις λέξεις λάθος.

Θ. Σίδερης, 18/05/2011

Ήγγικεν

Φωνάζει η γη «Κατάρα! Κατάρα στο είδος μηδέν!»
και τα δέντρα
ποτισμένα με σάπια υγρά
ρίχνουν τα φύλλα στο χώμα
τιμωρία σ' εκείνους που δεν έμαθαν όρια
απλώνουν τα κλαδιά
σα ζητιάνοι που γίνονται θύτες.
Ερωμένη η θάλασσα
χαϊδεύει τώρα με βρώμικα χέρια
κι εμείς
ψάχνουμε ακόμη εκείνο το χάδι
που κουβαλά τη λέξη του ύπνου που χάσαμε.
Γαλήνη.

Θ. Σίδερης, 17/05/2011

Επιτέλους...

Ξυπνάς...ξημέρωσε...ίδρωσες τη νύχτα, πρέπει πια να αφήσεις το σεντόνι και να αλλάξεις την κουβέρτα με μια πιο ελαφριά...να 'ταν λέει εκεί να μύριζες το λαιμό της...να της χάϊδευες την κοιλιά...χαμογελάς και στενοχωριέσαι...βήχεις...αυτό το κρύωμα και το παλιοτσίγαρο...να αλλάξεις ζωή, να κινείσαι, να γυμνάζεσαι...πρέπει να παίρνω το ποδήλατο...θυμάσαι το πήγαινε-έλα στη δουλειά με το αυτοκίνητο...να παίρνω το παπί, πιο μετά το ποδήλατο, πιο μετά...σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο, γυρίζεις στο δωμάτιο, ντύνεσαι, παίρνεις πρωϊνό και μετά με το αυτοκίνητο στη δουλειά...να βγάλω το παπί από το υπόγειο..όμορφος καιρός, όχι απλά ωραίος, φοράς κοντομάνικο, κάνει ζέστη...σε λίγο η μέρα συννεφιάζει, μιλησαν για επιδείνωση...τί πειράζει;, είναι Μάης, είναι Μάης!, και μυρίζεις κάτι στον αέρα...κάτι φρέσκο...κάτι αλλιώτικο...να 'ταν λέει δίπλα σου στο αυτοκίνητο, να σου χαμογελούσε, να της χάϊδευες απαλά τον μηρό, κι ας γινόσουν λίγο παραπάνω τολμηρός, να 'παιζες μαζί της, υπόσχεση για το βράδυ...καλοκαίρι...μόνος...πόνος...γυναίκες που περνούν δίπλα σου ντυμένες αλλιώς...δεν πειράζει...φέτος το καλοκαίρι θα ζήσεις, θα φλερτάρεις, θα γελάσεις...τί κι αν δεν έχεις λεφτά;, ποιός έχει;, και τί σε νοιάζει στην τελική; καλύτερα έτσι, πιο ελεύθερος...χαμογελάς στον καθρέφτη...έχεις ζωή..έχεις διάθεση...επιτέλους...σε αγαπάς...και δεν τό 'χες πάρει χαμπάρι...χαμογελάς...γελάς...στον εαυτό σου...επιτέλους...

Είναι νωρίς ακόμη...

Φωνές...φωνές ολόγυρα, ψίθυροι και λέξεις και ουρλιαχτά, κι ανάμεσά τους σιωπές κι αναπνοές, παλμοί καρδιάς και φόβος κι ηρεμία...γυρίζουν τα μάτια σου πίσω από τα βλέφαρα...ξύπνησες μα δεν τα ανοίγεις, είναι ακόμη νωρίς, τί ώρα;, νύχτα, είναι;, λίγος ύπνος ακόμη, είναι ζεστά εδώ, άνετα...ξανά σκέψεις και ουρλιαχτά, πόσα έχεις να κάνεις ακόμη, τί άφησες ανολοκλήρωτο, γιατί ο ύπνος σπάει σε κομμάτια;, για πόσο ακόμη;, η αναπνοή σου ηρεμεί...βυθίζεσαι πάλι...ξυπνάς αργότερα, κοιτάς το ρολόϊ, είναι νωρίς ακόμη, είναι;...μπαίνουν στο κεφάλι σου μουσικές, στίχοι από ποιήματα και τραγούδια, πρόσωπα...το πρόσωπό της...μυρωδιές που δεν γνώρισες ποτέ...είναι νωρίς ακόμη, πόσο αργά είναι πια, εδώ, τώρα, για πάντα, ο μόνος δρόμος είναι μπροστά, βοήθεια, δεν θέλω κανέναν, εδώ, ποτέ, πότε;, ακόμη, αναπνοή, τόση ώρα την κρατούσες και δεν είχες πάρει χαμπάρι, νύχτα, ησυχία, μόνο εκείνοι οι ήχοι στο κεφάλι σου, ξανά ηρεμία, βυθίζεσαι και χαμογελάς, είναι νωρίς ακόμη...

Μάλλον έκανα λάθος...

Στην αρχή νόμιζα πως ήμουν μισογύνης.
Ή μάλλον, ας το πάρω από την αρχή.
Παλιά λάτρευα τις γυναίκες. Μετά, χρόνο με το χρόνο, θες η μοναξιά, θες το «Όσα δεν φτάνει η αλεπού», θες κάτι εμπειρίες προσωπικές ή φιλικών και συγγενικών προσώπων, έγινα (ή νόμιζα πως έγινα) μισογύνης.
Αλλά έκανα λάθος.
Η δουλειά, η καθημερινή ζωή, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον (από την οδική συμπεριφορά έως τις σχέσεις), ο εγωϊσμός και η απληστεία, η στενομυαλιά, η πολιτική και η λογική του «Κοίτα να ζήσεις εσύ κι άσε τους άλλους», η έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον και πολλά άλλα, με έκαναν να αναθεωρήσω.
Και φοβάμαι (δεν το δένω και κόμπο) πως δεν είμαι μισογύνης.
Είμαι μισάνθρωπος. 

Συνειδητά απεργοσπάστης.

Την Τετάρτη, 11 Μαΐου 2011, έχει προκηρυχθεί απεργία από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Προσωπικά, σκοπεύω να μην απεργήσω, για τους εξής λόγους:

1. Θεωρώ τη στάση της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια (και ειδικά τον τελευταίο), επιεικώς γελοία και προδοτική. Δεν νοείται να προκηρύσσεται πάντα μονοήμερη απεργία σε ημέρες που δεν επηρεάζουν καθόλου. Δεν νοείται να προκηρύσσονται γελοίες στάσεις εργασίας, ενώ όλοι ξέρουν πως στον ιδιωτικό τομέα αυτό είναι σχεδόν αδύνατον.

2. Κατανοώ την αλληλεγγύη με την ΑΔΕΔΥ. Αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα που έχουν απασχολήσει μόνο τον ιδιωτικό τομέα. Και η ενασχόληση της ΓΣΕΕ με αυτά, είναι απλά τυπική. Για ποιό λόγο, δεν το ξέρω. Ή μήπως το ξέρω;

3. Σε παρελθούσες απεργίες, πορείες, κινητοποιήσεις, απεδείχθη ότι η απεργία, παρά τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή, δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο διάλειμμα για τους εργαζόμενους, και απλά κέρδος για τους εργοδότες. Πάρε το ρεπό σου φίλε, άνευ αποδοχών. Η δουλειά θα βγει μέσα στις επόμενες μέρες. Και το νομοσχέδιο θα περάσει. Μέσα στις επόμενες νύχτες.

4. Η ΓΣΕΕ ΔΕΝ περιφρουρεί τις πορείες της. Στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν συμμετέχω. Τις θεωρώ διχόνοια. Αλλα περιφρουρούνται! Αυτό τους το αναγνωρίζω! Στην απεργία του Μαΐου του 2010, στην Πάτρα, κάποιοι κουκουλοφόροι έσπασαν μια τράπεζα. Τα δακρυγόνα έπεσαν στους συμμετέχοντες στην πορεία. Η αστυνομία πρέπει να μάθει σημάδι. Ή τρόπους. Ήταν ατύχημα; Ίσως. Αλλά αργότερα έβλεπα σε ένα τετράγωνο απόσταση, τους κουκουλοφόρους από τα ΜΑΤ, και τα ΜΑΤ απλά να τους κοιτάζουν. Σε άλλες πορείες, κάνουν συλλήψεις/προσαγωγές (σωστά ή όχι δεν ξέρω). Εδώ δεν μπορούσαν. Μάλλον θα ήταν σύμπτωση. Δεν έχω λοιπόν καμμία πρόθεση να πάθω πάλι ασφυξία ή, ακόμα χειρότερα, να φάω το δακρυγόνο ή καμμιά πέτρα στο κεφάλι.

5. Δεν εμπιστεύομαι τους συναδέλφους μου. Δεν νοείται σε απεργία (της εταιρείας σίγουρα, ίσως και της ΓΣΕΕ), εγώ να κάνω απεργία, και ο άλλος να την παίρνει άδεια για να τα έχει καλά με όλους. Ναι, με τη συνείδησή μου είμαι εντάξει, αλλά ας ψάξουν για άλλο κόπανο.

6. Σε ένα εκ των προτέρων χαμένο παιχνίδι, από ψεύτικα Συνδικάτα, εγώ δεν συμμετέχω. Συγνώμη, αλλά το μεροκάματο το έχω ανάγκη.

Συνειδητά λοιπόν απεργοσπάστης.

Καλημέρα σας.

Γύρω γύρω όλοι, απ' τη χοληστερόλη...

  Η επάνοδος μετά τις γιορτινές μέρες, συνοδεύεται πάντα με ερωτήσεις περί φαγητού. Το γιατί, δεν το ξέρω.

 Μετά το Πάσχα (καλή ώρα), οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με το πόσο αρνί έφαγες, αν σούβλισες, αν είχες κοκορέτσι κλπ. Δορυφορικές ερωτήσεις όπως αν ήσουν στο χωριό ή αν ήσασταν πολλά άτομα, σχετίζονται μάλλον με την ποιότητα του φαγητού και την απόλαυση των γευμάτων. Παραδόξως, όσο πιο πολλά άτομα, τόσο πιο καλά. Κι ας πέφτει λίγο μικρότερη μερίδα. Ποιότητα-ποσότητα, σημειώσατε 1. Τα κουλούρια, το τσουρέκι και τα αυγά, είναι κομπάρσοι. Δεν συμμετέχουν στις ερωτήσεις. Αποτελούν μέρος της γενικότερης εικόνας.

 Τα Χριστούγεννα, ισχύει κάτι παρόμοιο. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, γαλοπούλες. Γυρίζεις στη δουλειά μετά την άδεια, και δεν μετράς στιγμές γαλήνης (αυτές είναι τόσο πολύτιμες που δεν τις μοιράζεσαι), αλλά μπουκιές.

 Μετά το καλοκαίρι το ίδιο. Ειδικά αν είσαι πιτσιρικάς. Έχεις βάλει από τον Μάη τον αυτόματο μετρητή σε παγωτά και μπάνια.

 Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η «όμορφη», αλλά κοινή πια, πλευρά του τί φάγαμε και τί ήπιαμε. Η ενηλικίωση, ο σημερινός τρόπος ζωής και...οι φαρμακοβιομηχανίες (μα πως τα συνδυάζω έτσι!) είχαν δεν είχαν μας το χάλασαν το πάρτυ.

 Μπουκιά και χοληστερόλη. Δαγκωματιά και τριγλυκερίδια. Γουλιά και σάκχαρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και μετά...δίαιτες. Είτε για την υγεία σου (λογικό), είτε για την εμφάνισή σου. Πλησιάζει καλοκαίρι και πώς θα βγεις στην παραλία; Ε; Αυτό δεν είναι φαγοπότι. Είναι εισαγωγή σε ενοχικό σύνδρομο.
 Και εδώ εγείρω την ένστασή μου. Ναι ρε! Χοληστερόλη! Και τριγλυκερίδια και απ' όλα! Τις μέρες που πρέπει να φάω κρέας, θα φάω! Αρκεί να έχω, πρώτα ο Θεός, την υγεία μου, φαΐ στο τραπέζι μου και...παρέα! Γιατί μόνος δεν έχει γούστο.
 Θα φάω κρέας και γλυκά τη μέρα της γιορτής που, κατά παράδοση, «πρέπει». Και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη μη σου πω. Και μετά θα φάω λαχανόπιττα. Ή χόρτα. Ή φασόλια. Ή φακές. Ή οτιδήποτε άλλο θα φέρει τον οργανισμό μου σε ισορροπία.
 Χωρίς ενοχή. Με γνώση και μέτρο και απόλαυση. Δίχως να με νοιάζει αν πετάξω λίγο προικίλι (προσωπικά δεν έχω, και, σας παρακαλώ, μη βρίζετε), και χωρίς να με νοιάζει αν η κοπελιά που μ' αρέσει κάνει λίγα ψωμάκια. Ε, και; Αυτήν θα πάρω αγκαλιά, όχι την τηλεόραση! Θα «ξεσκιστώ» στη μάσα και τα γλυκά, όπως θα κάνω το ίδιο και στα χόρτα, τα φασόλια, τα γεμιστά, τα φρούτα. Επειδή είμαι άνθρωπος. Με πάθη και απολαύσεις. Και με συναίσθηση. Κι όχι κουρδισμένη μηχανή να μου μετράνε συνέχεια τα επίπεδα λίπους. Δεν θα βουλώσω τις αρτηρίες μου με υπερβολές, αλλά δεν θα τις αφήσω και αλάδωτες σαν τις ξερακιανές και τους ξενέρωτους που μου προβάλλουν στις οθόνες.
 Γύρω γύρω όλοι, λοιπόν, απ' τη χοληστερόλη. Γιατί ο μόνος τρόπος να την «ελέγξουμε», και όλα όσα εκφράζονται μέσω αυτής, είναι να τη δούμε κάπως χαλαρά. Και όχι με πανικό. Αλλιώς δεν θα απολαύσουμε ούτε την κραιπάλη, ούτε την επάνοδο στα φυσιολογικά επίπεδα. Όλα θα είναι καταπίεση.
 Και δεν αντέχεται η ρημάδα.

Περί συγγραφής, συζητήσεων και άλλων τινών

(Στην Σταυρούλα Τζανετοπούλου).

 Είναι κάποιες μέρες (ή βράδυα, αν θέλετε), που υπάρχει η ανάγκη για γράψιμο. Νοιώθεις πως υπάρχει κάτι εκεί, μέσα σου, που σέρνεται σα φίδι. Κομμάτια από χαρά ή λύπη ή θυμό (κυρίως θυμό), που θέλουν να βγουν προς τα έξω, σε έναν κόσμο που σε μπερδεύει. Μαζεύεις πράγματα μέσα σου, τα γυρίζεις στη σκέψη σου, βρίσκεις λέξεις, φράσεις, παραγράφους, δομές, λες «Ωραία το σκέφτηκα!», κι όταν κάτσεις να γράψεις...τίποτα. Τζίφος.

 Αλλά, φιλαράκο, θες να το γράψεις μόνος σου, σωστά; Να πεις «Μόνος μου το σκέφτηκα! Μόνος μου το έγραψα! Εγώ!».

 Και το φίδι δεν φεύγει...παραμένει εκεί...κι εσύ περιμένεις τη μέρα που η αγωνία σου για έκφραση θα συμπέσει με το συγγραφικό σου τάλαντο και με το ψώνιο σου.

 Αμ δε!

 Και συνεχίζεις να σκέφτεσαι για έναν κόσμο που κανείς δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει, και που είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα...

 Εκεί όμως που λες πως δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω να σε ακούσει, και ξεκινάς να ουρλιάζεις μέσα σου, στη σιωπή, εκεί βλέπεις να εμφανίζονται άνθρωποι που ακούν το λόγο σου και σε εκπλήσσουν με τον δικό τους. Εκεί που λες πως η κατάντια μας μας έχει κάνει τυφλούς και κουφούς, εκεί βλέπεις να εμφανίζονται άνθρωποι με ικανότητα όχι μόνο να ακούσουν, αλλά και να μιλήσουν. Μόνο που οι κουβέντες αυτές μένουν κατά κάποιον τρόπο "υπόγειες". Δεν βγαίνουν παραέξω. Δεν γίνονται κτήμα των πολλών. Σαν να αποτελούν μικρούς θησαυρούς που μοιραστήκαμε με άτομα που μας εμπνέουν ή που/και αγαπάμε, και θεωρούμε πως, αν τα μοιραστούμε, θα απομείνουν στα χέρια (και μέσα μας) λίγα μόνο ψήγματα χρυσάφι. Σαν να είναι μυστικά που δεν πρέπει -μέσα από έναν αδικαιολόγητο ψυχαναγκασμό- να μοιραστούμε με κανέναν.

 Και τότε, μέσα από την επαφή με τους άλλους, μέσα από τις κουβέντες, βλέπεις τις σκέψεις σου να ολοκληρώνονται, να τροποποιούνται, να μετουσιώνονται σε κάτι καλύτερο, ακόμη και να αλλάζουν εντελώς. Και τότε συνειδητοποιείς, λίγο λίγο, μέσα από μία πανέμορφη φυσική διαδικασία, πως τώρα πια μπορείς να γράψεις. Πως ο λόγος σου μπορεί πια να βγει στο χαρτί (ή στην οθόνη) ευκολότερα. Και πως παραμένει δικός σου. Παραμένουν οι σκέψεις σου, παραμένουν οι αγωνίες σου, οι φόβοι σου, οι κατακτήσεις σου. Πως δεν οικειοποιείσαι σκέψεις άλλων και πως, στην τελική, αν το κάνεις, τους αναφέρεις.

 Αλλά μπορείς να γράψεις. Όπως μπορούσες από πάντα. Σε κράταγε όμως εκείνος ο εγωϊσμός να είναι όλα όσα θα έγραφες δικά σου. Κτήμα σου εξ αρχής. Τάχα μου δημιούργημά σου. Ξεχνώντας πως, αν δεν βγεις εκεί έξω, αν δεν μιλήσεις, αν δεν συζητήσεις, αν δεν ακούσεις, δεν έχεις τίποτα στα χέρια σου. Πως εσύ έχεις το ταλέντο (όσο έχεις τέλος πάντων), ναι, έχεις την πηγή της έμπνευσης, την αιτία για να γράψεις κάτι, αλλά χωρίς την επαφή με τους άλλους, δεν έχεις εκείνη την άγνωστη παράμετρο που θα σε βοηθήσει να κάτσεις να το κάνεις, δεν έχεις τον αντίλογο που χρειαζόσουν μέσα σου, δεν έχεις την αφορμή.

Και τότε, κάνεις δύο πράγματα που ήθελες να κάνεις καιρό.

Πρώτον, και κυριότερον, πιάνεις και πάλι την πέννα σου.

Δεύτερον, ξεκινάς ένα blog.

Και αυτό, το δεύτερο, να ανοίγεσαι και να μοιράζεσαι, θέλει πολλά κότσια φίλε μου. Πολλά.

Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως πας καλά...

Κάθε πρωΐ που κίναγα να πάω στη δουλειά...

...έσπαγαν τα νεύρα μου!

 Πρώτα απ' όλα, μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Μόνος σου. Μόνος σου πας, μόνος σου έρχεσαι. Κι αν καμμιά φορά συμβεί να 'χεις κάποιον δίπλα σου, συνήθως είναι στην μούγκα. Ή τσακώνεσαι. Και λες "Καλύτερα μόνος μου". Δεν είναι το μοίρασμα του κόστους της βενζίνης. Οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ αυτό το κόλλημα. Είναι το να λες μια κουβέντα, και το να αποφύγεις τη σκέψη "Κρίμα να παίρνω το αυτοκίνητο μόνο για ένα άτομο".

Παρένθεση: "Πάρε λεωφορείο", θα πείτε. Κι απαντώ: Έλα να ζήσεις ένα μήνα στην Πάτρα και να χρησιμοποιείς τις αστικές συγκοινωνίες, και θα δεις ότι το κόστος (τώρα πια) και η ταλαιπωρία, σε κάνουν να λες "Όχι μονάχα μόνος με αυτοκίνητο, αλλά και μόνος με φορτηγό πάω, προκειμένου να αποφύγω αυτό το πράγμα". Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε η Πάτρα έχει γεμίσει με αυτοκίνητα, τα οποία δυσχεραίνουν τις ούτως ή άλλως γελοίες συγκοινωνίες. Κλείνει η παρένθεση.

 Δεύτερον, είναι η επιλογή διαδρομής. Έρχεται ένα συγκεκριμένο σημείο, που πρέπει να επιλέξεις. Πάω απο 'δω, ή πάω απο 'κει; Το μποτιλιάρισμα σε κάθε μια από αυτές θα μπορούσε να εκφραστεί με το γράφημα της εφαπτομένης. Ξεκινά να γεμίζει σιγά σιγά με αυτοκίνητα, γίνεται ένα μποτιλιάρισμα γερό, και μετά εξαφανίζονται όλα. Για τη μία από αυτές, δεν μπορώ να προβλέψω. Για την άλλη, απλά βλέπω αν τα αυτοκίνητα μπροστά μου φεύγουν εύκολα ή όχι. Αλλά στο τέλος, το μπάχαλο δεν το αποφεύγω.

 Τρίτον, η ευγένεια. Καλά, εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι και το καλό μου σημείο. Μπινελικώνω αβέρτα. Ειδικά όταν κάποιος στρίβει χωρίς φλας (μιλάω κι εγώ που ξεκινώ με τα αλάρμ), στους ταξιτζήδες ("Εγώ είμαι επαγγελματίας, πάω για το μεροκάματο". Ναι, ενώ εγώ πάω για ψώνια και καφέ), και σε άλλους έξυπνους που θεωρούν πως κάτι κάνουν αν μπουν μπροστά σου. Εκείνο που με εξοργίζει, είναι όταν παραχωρώ προτεραιότητα σε κάποιον, και δεν χαιρετά. Σήκωσε λίγο το χέρι σου, κάνε ένα κοφτό κορνάρισμα, κάνε ένα σινιάλο με τα φώτα στην τελική. Οι περισσότεροι το κάνουν. Κάποιοι όχι. ΕΚΕΙΝΕΣ που σπάνια το κάνουν, είναι οι γυναίκες. Λες και κουβαλούν ακόμα την περηφάνια που, επιτέλους, οδηγούν. Ένα κόμπλεξ αρρωστημένης ανωτερότητας (ή κατωτερότητας) από τα χρόνια του 1950. Στις σπάνιες περιπτώσεις που μια γυναίκα μου παραχωρήσει προτεραιότητα (Ω ναι! Συμβαίνει!) χαιρετώ όχι μόνο με νεύμα, αλλά και με χαμόγελο. Αν το κάνατε κι εσείς, κυρίες μου, ίσως να φτιάχνατε τη μέρα ενός μοναχικού οδηγού που πήρε την "Ντόλυ" του για να πάει τον δρόμο του.

 Αν και έχω μιλήσει κι εγώ (ελάχιστες φορές) στο κινητό την ώρα που οδηγάω, νοιώθω απέχθεια για όσους το κάνουν. Τυπάς με το κινητό στο χέρι να σε προσπερνάει ή να στρίβει στη διασταύρωση που περιμένεις. Και να λες, "Τώρα θα μου φάει το φανάρι". Έχω πετύχει κυρία με SUV να το κάνει, και μέχρι να στρίψει χωρίς να βρει πάνω μου, έριχνα τα μπινελίκια μου. Άλλοι τυπάδες με μηχανάκι, χωρίς κράνος, με το κινητό στο ένα χέρι και το άλλο στο τιμόνι. Κι αν πέσει πάνω σου, άντε να βγάλεις άκρη.

 Κι εδώ περνάμε στα δίκυκλα. Οδηγώ δίκυκλο. Έχω πάει στη δουλειά και με ποδήλατο. Άρα, σέβομαι τους δικυκλιστές, Και τους ποδηλάτες. Κρατώντας αποστάσεις, περιμένοντας πίσω τους μέχρι να βρω την ευκαιρία να προσπεράσω, προσπερνώντας τους αφήνοντας όση περισσότερη απόσταση μπορώ. Αλλά ρε μάστορα, όταν χώνεσαι μπροστά μου με κοφτό στρίψιμο ενώ πορεύομαι κανονικά, όταν δεν φοράς κράνος, κι όταν νομίζεις ότι το σκούτερ σου σε έκανε Valentino Rossi, κι ότι ο δρόμος είναι πίστα, πας γυρεύοντας. Στην τελική, αν όντως νομίζεις ότι έτσι είναι, φόρα το κράνος σου! Κι εσείς, κυρίες, δεν σας χαλάει τη μόστρα το κράνος. Αντίθετα, σας κάνει γλυκύτατες. Ξέρετε τι κόπος είναι να πηγαίνω σιγά και προσεκτικά για να προλάβω να δω τα προσωπάκια σας όταν το φοράτε;

 Και περνάμε στην τελευταία κατηγορία. Τους πεζούς. Ή μήπως πρέπει να τους λέω πεσσούς, όπως στο σκάκι; Πάνε για θυσία! Εντάξει, όλοι έχουμε περάσει τρέχοντας, όταν μόλις έχει ανάψει το κόκκινο για μας (αλλά όχι ακόμη για τα οχήματα), όλοι έχουμε περάσει από τον δρόμο και όχι από τις διαβάσεις, αλλά τουλάχιστον κοιτάγαμε δεξιά και αριστερά! Τώρα κοιτάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση ή βάζουν το κεφάλι κάτω και περνάνε! Σε βλέπουν ότι έρχεσαι, αλλά θεωρούν δεδομένο ότι θα σταματήσεις! Και καλά οι γιαγιάδες ή οι παππούδες, αυτοί δεν μπορούν να περπατήσουν γρήγορα. Αλλά κάτι τυπάδες και κάτι κυράτσες; Καλά να έχεις παιδί, αλλά όταν είσαι μόνος σου;

 Και περνάω στον διδακτισμό: Ήμασταν που ήμασταν εγωϊστές, τώρα η κρίση μας έκανε μελαγχολικούς, απρόσεκτους, αφού ο καθένας σκέφτεται τα δικά του. Κι αν δεν ξυπνήσουμε έγκαιρα, "παίζει" καμμιά μέρα να γίνει κανά ατυχηματάκι, και να ξυπνήσουμε σακατεμένοι. Ή να μην ξυπνήσουμε καθόλου.

Singing a song that may be wrong

 Quite a few times in my life, I have been somehow 'obsessed' by a song. The music...the lyrics...the performance.

 I remember that happening when I was a kid. But, mostly, when I was a pre-graduate University student. I used to record certain songs on tape (No, I am not THAT old!). Then playing them again and again and again. You see, I was listening mostly to a certain radio station which did not give any information related to the singer or band, name of the song etc.

 So, I used to play these songs again and again and again, until I could know by heart as much of them as I could. And, although I did not always manage to find out the true lyrics (due to words that sound the same or phrases that are proverbs, quotes etc.), this whole procedure improved my English.

 One of the songs I have listened to as a child, was 'Hideaway' by Cokney Rebel. I thought it was about a group of thieves, who had made a good 'job' and managed to escape the borders. Funny, huh?

 A few years ago, a newspaper of the so-called "yellow press" or "Lifestyle press" was providing each week a cd of classic rock albums. Alice Cooper, Lou Reed, Blondie, Socrates, are just some of the names. Among them? Oh, yes! Cockney Rebel! And, through this, I found out the true lyrics of the song.

 Did I get disappointed? No! Not at all! The word "borders" was actually "bodies". And the loot was...hearts. Quite interesting.

 Another song that belongs to this 'category', is "Corsica" by Petru Guelfucci. I have listened to it through a transmission by a radio producer I like a lot. When I was listening to it, I could close my eyes and imagine my own Fatherland, Athani in Lefkada. Walking in the mid-summer through an olive grove, arid weed etc. So, I thought somehow that, more or less, the lyrics should be like that.

 I was not far from the truth. You see, nowadays, internet helps a lot find lyrics and, even though sometimes they may not be entirely correct, they can help complete the whole picture. I think it was my twin bro who looked it up first. So, the lyrics of Mr. Guelfucci do not speak about a man walking in an olive grove (I did not expect it to be so, anyway). But they speak of a wild rock in the sea, unique, tender, pure, quiet yet rebelling, generous and hospitable. Corsica.

 And that was not so far from what my country is...or used to be. Or can be again. So, the image in my mind was not so far from the truth.

 Listening to a new song in a foreign language that one knows or is currently learning, is a wondeful experience. And it can be very tutoring. And, in order to enjoy it most, let's listen to the song a few times, looking up in our dictionaries, before we start browsing. The beauty lies in the mystery, doesn't it?

Here we go. An Introduction

Hello.

 My name is Theodoros Sideris, and I live in Patras, Greece. My origin, though, is from the beautiful island of Lefkada.

The rest will be probably be known in the future.

 After a lot of thinking, I decided to create a blog. In order to write about things that make me happy, sad, angry or apathetic. Or just post my personal point of view on various aspects of life.

 I will try to write in English and Greek. Depending on the mood and the subject. If you need any translation, you can just ask.

 I hope my blog will be a source of humour, comfort, food for thought or 'healing' not only for me, but for others also.