Ζωντανά Οδοστρώματα
I
Περνώντας
την
τελευταία σήραγγα
της
Περιμετρικής Πατρών
βρέθηκα
από
ηλιόλουστο πρωινό
σε
συννεφιά
απαλή
γκρίζα
θολό
τοπίο.
Ομίχλη
ήταν
πάχνη
από
τη θάλασσα
ανέβαινε
στις πλαγιές.
II
Και
είπα
Έτσι και οι ζωές
των ανθρώπων
από το φως
στο γκρίζο
(και στο σκοτάδι της σήραγγας, βεβαίως)
και πάλι στο φως.
Για
πόσο;
Για
πόσο…
III
Και
είδα
χέρια
να βγαίνουν από
τη
σήραγγα πίσω μου
να
απλώνονται
να
με κυνηγούν
χέρια
και από το
οδόστρωμα
γύρω μου
τρύπησαν
το
πάτωμα του αυτοκινήτου.
Ένα
μπήκε στο στέρνο μου
έπιασε
την καρδιά μου
την ξερίζωσε
μου την έδειξε
μπροστά μου να χτυπά.
Βρωμούσε
σαπίλα
χτυπούσε
ώσπου
πήρε φωτιά
και
σαν Φοίνικας
φάνηκε
πάλι ολόλαμπρη.
IV
Δεν
κατάλαβα πότε
βρέθηκα
παρκαρισμένος
μπροστά
στη δουλειά.
Πότε
βρέθηκα
παρκαρισμένος
πλάϊ στη ζωή μου
μέσα στη ζωή μου
μπροστά από τη ζωή μου.
Θ.
Σίδερης, 01/04/2016
