Το ξέρεις πως
οι δειλοί άνθρωποι κρύβουν μέσα τους
έναν κατά συρροή δολοφόνο;
Σκέψου το λίγο.
Πρώτα πρώτα
τον ίδιο τον εαυτό τους
έπειτα
εκείνους γύρω τους
που τους ξυπνούν τη δύναμη
την καταπίεση
σκοτώνουν το κάτι που θα τους κρατούσε την αθωότητα
την καλοσύνη
ό,τι θα τους έκανε πιο ζωντανούς.
Και, τέλος, σκοτώνουν τον έρωτα
τη ζωή
το θάρρος και την κραυγή τους
κάποιον έρωτα που φοβήθηκαν να ζήσουν
κι ίσως
κάποιες φορές
τους πιο ισχυρούς δυνάστες
σε μια έκρηξη απόγνωσης
σε μια προσπάθεια να αποτινάξουν τα δεσμά
να γυρίσουν πίσω
να ξεκινήσουν από την αρχή.

Θ. Σίδερης, 01/07/2012

(Έμπνευση: Ο κύριος Επισκοπάκης / Η εξομολόγηση ενός δειλού, Ανδρέας Μήτσου).

Σε έναν τόπο
που στολίζουμε τους τάφους με
ψεύτικα λουλούδια
(τα φυσικά μαραίνονται γρήγορα)
γλάστρες με πρασινάδες
λευκά χαλίκια να αστράφτουν στον ήλιο
τί περιμένεις;
Σε έναν τόπο που
πλακώνουμε τους τάφους με
πλάκες από μάρμαρο
με χάλκινους κρίκους
(κάποιος βέβαια
θα χρειαστεί να τους σηκώσει
για να βάλει μέσα τον επόμενο)
τί ελπίδα υπάρχει;
Ξεχάσαμε τους απλούς σταυρούς
ξύλο ή μάρμαρο
το χώμα
που τώρα πια μόνο στους ξεχασμένους υπάρχει.
Πάλι καλά που τα Σάββατα
μυρίζει κανείς ακόμη το λιβάνι
βλέπει αναμμένα καντήλια.
Αυτά
-θυμήσου το-
αυτά θα ανάψουν πάλι τη φλόγα,
είτε αναμμένα
είτε σβηστά.

Θ. Σίδερης, 30/06 και 01/07/2012