Τώρα

που έξω οι δρόμοι

γεμίζουν ποτάμια

κι η ψύχρα χαϊδεύει

τα τσιμέντα

τα δέντρα

τα φανάρια στις διασταυρώσεις.

Τώρα

        που

ο πρωϊνός καφές

θα μυρίζει θαλπωρή

και

        ο αέρας στο πρόσωπο

θα ‘ναι ζωντανός.

Τώρα θα ‘θελα

        να ξυπνάω μαζί σου

να νοιώθω τα ποτάμια σου

να τρέχουν για μένα

τα χέρια σου

να ταξιδεύουν

στο παγωμένο μου πρόσωπο.

Πόσα Φθινόπωρα, ακόμη, Θεέ μου;

Πόσοι χειμώνες;

Θ. Σίδερης, 09/10/2013