Ξύπνημα

Ξύπνημα

========

Καλημέρα

σ’ αγαπάω

το άγγιγμα

στο μάγουλο

στον ώμο

στο στέρνο μου

σ’ αγαπάω

η μυρωδιά

στο δέρμα

στο στόμα

-ποιός είπε πως οι μυρωδιές σκοτώνουν τον έρωτα;-

σ’ αγαπάω

το χαμόγελο

σ’ αγαπάω

«Μη εκεί»

γέλιο

σ’ αγαπάω

όταν κλείνεις τα μάτια

κι η ανάσα σου κόβεται

σ’ αγαπάω

όταν το γέλιο σου

ταξιδεύει στο δωμάτιο

σ’ αγαπάω

όταν…

…να που δεν μπορώ να μιλήσω

να που ταξιδεύω σε σένα στη σιωπή

κι οι λέξεις μου ντύνονται νόημα.

Σ’ αγαπάω.

Θεόδωρος Σίδερης, 29/11/2013

Βήματα

Βήματα

======

Περπατούσα στο σκοτάδι

λάσπες στα πόδια και

το χνώτο ζωγράφιζε στον αέρα παγωμένο

σκόρπιες γραμμές.

Περπατούσα στο σκοτάδι

άναρθροι ήχοι γύρω

και

γράμματα από αλφάβητα

σκόρπια.

Κι άξαφνα

άστραψε το φως

ποιά σουπερνόβα;

Όλα πήραν νόημα.

Όλα βγάζουν νόημα.

Ξεχασμένα βιβλία

            άνοιξαν

ήχοι αφημένοι

            ζητούν ξανά ακρόαση

ουρλιάζουν οι μουσικές

            στο κεφάλι μου

γράμματα

λέξεις

προτάσεις

σχηματίζονται από το κενό

το χνώτο μου

            ζωγραφίζει χιονονιφάδες

και

τα δάχτυλά μου

ψάχνουν δέρμα στον αιθέρα.

Και

            χα!

δεν περπατάω

πια

λασπωμένος

πότε βαδίζω

πότε τρέχω

με πόδια ελεύθερα.

Θ. Σίδερης, 28/11/2013

Στην Ε.

Το μαύρο παραμύθι ΙΙΙ

Το μαύρο παραμύθι ΙΙΙ

==================

Υπήρχαν κι εκείνοι

που κοιτούσαν πίσω από τις γρίλιες

καθώς και τα παιδιά.

Σώοι ακόμη

άνθρωποι που νοσταλγούσαν

το χάδι και τον θάνατο

κι εκείνα που ταξίδευαν σε Σύμπαντα.

Παρέμεναν σιωπηλοί και κοιτούσαν

κρυφά

τους σάπιους να τρώνε σάπιους

ώσπου

φοβήθηκαν κι εκείνοι

πως θα μπορούσαν άριστα

να βρωμούν απ’ την κλεισούρα.

Ξεχύθηκαν τότε κι εκείνοι στους δρόμους

άρχισαν να φωνάζουν

«Νερό! Νερό!»

έσπαζαν πυροσβεστικούς κρουνούς

παρέσερνε το νερό

πτώματα

            κόκκαλα

καθάριζε ο τόπος.

Και τότε

α, τότε

            έπιασε να βρέχει.

Θ. Σίδερης, 14-26/11/2013

Το μαύρο παραμύθι ΙΙ

 Το μαύρο παραμύθι ΙΙ
==================
Έφυγε λοιπόν αυτός καλά
μα κι εκείνοι δεν έζησαν καλύτερα.
Έπιασαν τα ρούχα του
    να τα κάψουν
και σαν δηλητήριο
    τους πότισε κάτι.
Άρχισαν
    να χτυπούν ο ένας τον άλλον
να σκίζουν τις σάρκες τους
    ουρλιάζοντας.
Δάγκωναν ο ένας
    το λαιμό του άλλου.
Κάποιοι
    συνουσιάζονταν
        στη μέση του δρόμου
        στην προβλήτα του λιμανιού
και στους οργασμούς τους
πίεζαν ο ένας τους αντίχειρες
    στα μάτια του άλλου
τυφλοί έπειτα
τριγύριζαν στους δρόμους
μέχρι που
    έκαναν εμετό τη χολή τους
και έπεφταν κάτω νεκροί.

Θ. Σίδερης, 14/11/2013

Το μαύρο παραμύθι

Το μαύρο παραμύθι
===============
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένας άνθρωπος
φιλήσυχος
    σχεδόν σε όλα
περπατούσε στον δρόμο
το ψιλόβροχο του νότιζε το παλτό του
ανέπνεε εκείνος βροχές
και σύννεφα
ως το πρωϊνό
    εκείνο
του Νοέμβρη
που τα μάτια του
έγιναν κίτρινα
μήτε ασπράδι φαινόταν
    μήτε ίριδα
    μήτε κόρη
μόνο
    ξεκίνησαν από μέσα του
να ξεπηδούν ουρλιαχτά
    έβγαζε νύχια
κι άρχισε
να φτύνει οξύ
    χολή
    στα πρόσωπα των περαστικών.
Ούρλιαζαν εκείνοι
    αλαλάζοντας τριγυρνούσαν
στους δρόμους.
Εκείνος,
    κάρφωνε τα δάχτυλά του
    στα μάγουλά τους
(τις καρδιές άφηνε ανέγγιχτες)
    έσχιζε σάρκες
    αφαιρούσε γνάθους
μάτια έριχνε στο χώμα
και
    άφηνε πίσω του
ανοιγμένα κρανία.
Ώσπου, η χολή μέσα του
άρχισε να τρώει και τον ίδιο.
Ατμίζοντας δυσοσμία
    σιγά σιγά
        έφτασε
            παραπατώντας
                στο λιμάνι
κι ανοίγοντας τα χέρια
εξαφανίστηκε.
Μόνο ίχνη απ΄τα ρούχα του έμειναν
να βρωμούν αναμνήσεις.

Θ. Σίδερης, 13/11/2013

Χαμαιλέοντας

Χαμαιλέοντας
===========

Με έκανες
χαμαιλέοντα.
Το χρώμα μου
άλλαξα μαζί σου.
Μαύρος ήμουν
μίσος
μέσα μου
σκοτεινός
στα σκοτεινά κινιόμουν
στο μεσόφωτο της μέρας.
Αδειάζοντας μέσα σου
έφευγε
το χρώμα μου
άλλαζα
γινόμουν
φωτεινός.
Χρώματα γέμισα και
τώρα
μήτε μέρα γνωρίζω
μήτε νύχτα.
Μόνο χρόνο απροσδιόριστο και
φωτιά στις λαγόνες
στο μυαλό μου
και στην καρδιά μου οι πίκρες
μεταλλάσσονται τώρα
δεν ξέρω σε τι
δεν ξέρω σε πόσο.
Μακριά
μακριά φεύγω
φτερά στους ώμους και
πόδια καλπάζοντα.

Θ. Σίδερης,  07/11/2013
Στην Ε.

Χειμερινό(ν) δίστιχο(ν)

Και πες μου, πώς θα βγει χειμώνας,
χωρίς καλοριφέρ και κατά μόνας;

Στον Αλέξανδρο Ανδρέου
Θ. Σίδερης, 03/11/2013

Το πιο παράξενο φιλί

Το πιο παράξενο φιλί
================

Το πιο παράξενο φιλί

μου έδωσες απόψε.

Τη στιγμή που

ήμουν μέσα σου

το βλέμμα σου

χωμένο στο βλέμμα μου.

Νόμιζα πως θα φιλούσες τα χείλη μου

θα τα δάγκωνες

θα ψιθύριζες κάτι

θα φιλούσες ή θα δάγκωνες το στέρνο μου

θα μου προσέφερες το στήθος σου.

Εσύ

φίλησες τους καρπούς μου

τις φλέβες που ήθελα να κόψω

κι έπειτα

Γιατί;

Τρόμαξες

που άρχισα να ουρλιάζω.

Θ. Σίδερης 03/11/2013