Τώρα κατάλαβα
γιατί σου αρέσει τούτη η εποχή
το Φθινόπωρο.
Πρώτα απ' όλα
είναι ο αέρας.
Παρασέρνει μικρά κλαράκια, ξεραμμένα φύλλα
σβώλους μικρούς από
χώμα και σκόνη
στεγνώνει δάκρυα

-δεν τα σβήνει˙ σβήνουν τα δάκρυα;

Κάποια σβήνουν, λες...-

φέρνει στο πρόσωπο

στα μάτια

μια αίσθηση φρέσκου

καινούριου.

Έπειτα, είναι η βροχή.

Ξεπλένει ό,τι απέμεινε

από περασμένες μέρες

ό,τι δεν μπόρεσε να πάρει το αεράκι

σχηματίζει ρυάκια

βλέπεις

μέσα τους να κυλούν κομματάκια από λάσπη και

στιγμές που πρέπει να φύγουν.

Και, τέλος,

είναι η παγωνιά

(και το χιόνι που έρχεται αργότερα).

Τούτη η ψυχρή κουβέρτα που φυλάει

άθικτους τους σπόρους της δεδομένης στιγμής

τους τρέφει με σκέψεις, με εικόνες και ήχους

με γνώσεις

πελώρια δέντρα συμπυκνωμένα

δάση ολόκληρα μέσα σου

και πέλαγα.

Ξέρω γιατί σου αρέσει τούτη η εποχή.

Είναι οι μέρες που αλλάζεις τον χάρτη σου.

Θ. Σίδερης 30/10/2012

Οκτώβριος 2012

Οκτώβριος 2012
=============

Όλα όσα δεν ήθελες να γίνεις
γίνεσαι.
Και να που τώρα ξεκινούν
να τρέχουν τα ποτάμια
και η δίψα σιγά σιγά να φεύγει.
Τι κι αν μένει πια κενό κάθε νύχτα;
Τι κι αν κάθε πρωΐ ζητάς πάλι νερό;
Σημασία έχει που νοιώθεις πως
ήρθε πια ο καιρός σου
(παρ' όλο που μπορεί και
να μην είναι έτσι, ξέρεις).
Είναι, βεβαίως, μία φάση.
Κάνεις έναν μικρό κύκλο, προχωρώντας
μπροστά
για να βρεθείς στο επόμενο επίπεδο
της ελικοειδούς κινήσεως.
Πόσο όμορφο είναι να
«αφήνεις» για λίγο τα πιστεύω σου
για να τα βρεις πάλι πιο ισχυρά

(και να αφήνεις για πολύ τις συνήθειές σου

για να μην τις ξαναβρείς -μακάρι!- ποτέ!).

Πόσο όμορφο είναι

να μην φοβάσαι!

Θ. Σίδερης, 09/10/2012