Επιτέλους...

Ξυπνάς...ξημέρωσε...ίδρωσες τη νύχτα, πρέπει πια να αφήσεις το σεντόνι και να αλλάξεις την κουβέρτα με μια πιο ελαφριά...να 'ταν λέει εκεί να μύριζες το λαιμό της...να της χάϊδευες την κοιλιά...χαμογελάς και στενοχωριέσαι...βήχεις...αυτό το κρύωμα και το παλιοτσίγαρο...να αλλάξεις ζωή, να κινείσαι, να γυμνάζεσαι...πρέπει να παίρνω το ποδήλατο...θυμάσαι το πήγαινε-έλα στη δουλειά με το αυτοκίνητο...να παίρνω το παπί, πιο μετά το ποδήλατο, πιο μετά...σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο, γυρίζεις στο δωμάτιο, ντύνεσαι, παίρνεις πρωϊνό και μετά με το αυτοκίνητο στη δουλειά...να βγάλω το παπί από το υπόγειο..όμορφος καιρός, όχι απλά ωραίος, φοράς κοντομάνικο, κάνει ζέστη...σε λίγο η μέρα συννεφιάζει, μιλησαν για επιδείνωση...τί πειράζει;, είναι Μάης, είναι Μάης!, και μυρίζεις κάτι στον αέρα...κάτι φρέσκο...κάτι αλλιώτικο...να 'ταν λέει δίπλα σου στο αυτοκίνητο, να σου χαμογελούσε, να της χάϊδευες απαλά τον μηρό, κι ας γινόσουν λίγο παραπάνω τολμηρός, να 'παιζες μαζί της, υπόσχεση για το βράδυ...καλοκαίρι...μόνος...πόνος...γυναίκες που περνούν δίπλα σου ντυμένες αλλιώς...δεν πειράζει...φέτος το καλοκαίρι θα ζήσεις, θα φλερτάρεις, θα γελάσεις...τί κι αν δεν έχεις λεφτά;, ποιός έχει;, και τί σε νοιάζει στην τελική; καλύτερα έτσι, πιο ελεύθερος...χαμογελάς στον καθρέφτη...έχεις ζωή..έχεις διάθεση...επιτέλους...σε αγαπάς...και δεν τό 'χες πάρει χαμπάρι...χαμογελάς...γελάς...στον εαυτό σου...επιτέλους...